Η δειλή Σκιά της Όλγας

Ήταν πολύ καιρό μετά και αφού είχε τελειώσει η θλιβερή εξιστόρηση της άδειας κούνιας καταμεσής των πάγων. Μόνη της πηγαινοερχόταν με μία και μοναδική σκιά να χοροπηδάει από το ένα σχοινί στο άλλο. Ποτέ δεν καθόταν, όχι Κύριε δεν είναι για μένα η ανάπαυση έλεγε και μετά έπιανε να τραγουδά στην Όλγα που είχε εξοριστεί σε μια ακρόπολη μεσογειακή χωρίς να προλάβει ούτε έναν μύθο της εποχής των παγετώνων να αποστηθίσει με τρόπο σωστό. Συνέχεια τον συλλάβιζε και , μα τους θεούς που χωρίς χέρια απέμειναν – κόπηκαν από την ρίζα. Δεν είναι εύκολο μαθές τόσους ανθρώπους βάρος σε μπράτσα όνειρο να σηκώνεις – ανάποδα τον ιστορούσε, αλαφιασμένη με τα μαλλιά της σε δυο σφιχτές πλεξούδες δεμένα – η μια τον βοριά αναζητούσε όμως η άλλη αρραβωνιασμένη με τον νότο αν θες να ξέρεις ήταν.

Ύστερα πηδούσε από παγόβουνο σε παγόβουνο και η φωνή της σάρκινη έβγαινε από τον ομιχλώδη λάρυγγα «Ένα ένα τ' αγκάθια από τα μάτια τους θα βγάλω και θα διασχίσω ανενόχλητη το άδειο τους μονοπάτι. Εως ότου φτάσω τους φράκτες που χωρίζουν το στόμα από την αλήθεια. Εκεί θα δώσω στις λέξεις όλο μου το αίμα, σπάταλα από τ' απύθμενα στόματα θα χύνονται, γελαστές θα φονεύουν περίσσιο θάνατο που έχει στα δόντια τους σκαλώσει.» Μετά έστηνε τους καθρέφτες στην σειρά και κρυφοκοίταζε την Όλγα, ραντισμένη από τα άνθη μυγδαλιάς μύριζαν τα μάτια της πορτοκάλια και τα χείλη της δροσισμένα από χειρόγραφη αγάπη.

«Έτσι πάντα ξεχνώ τις υποσχέσεις και αφήνω τα σύνορα στην θέση τους. Δεν είναι πάντα δειλία να κοιτάς από απέναντι. Καμιά φορά θέλει όλο το θάρρος ακίνητο η αλήθεια και το όνειρο απόμακρο» έγραφε στο τελευταίο της γράμμα που το ταχυδρόμησε στο διπλανό έρημο παγόβουνο. Παραλήπτης η ηχώ της ...


Μαρία Ρ.