O Μπεν και το μπαρ των γκέυ

Ο Μπεν ήταν ο συσσωρευτής της μακρόκοσμης ενέργειας στα μπαρ όπου κάποιοι έπιναν μυθοπλασίες και άλλοι απλά ήταν στερημένοι πατρότητας. Πως να σε αγαπήσω, πατέρα, όταν στερούμαι αντρικής οδύνης και λώρου ντροπής; Έτριζε τα μάτια του όταν έβαζαν ενέχυρο την μικρή ρόδινη γλώσσα τους ανάμεσα στο ιδρωμένο μονοπάτι που έχτιζαν οι σάρκινες κορφές των λόφων του – εκείνος επέμενε ότι ήταν των λόγων του ανατάσεις - και φορούσε στα κρυφά τα λευκά βρακάκια των νόθων – μπάσταρδοι με ένα Φον στο επώνυμο γιατί ακόμα και η αισχρότητα δικαιούται να γκαστρώνεται από την αριστοκρατία - που άφηναν έξω από την δίφυλλη πόρτα έναντι μιας εξευτελιστικής αμοιβής. Μια ευτελής επιδημία επιθυμιών έναντι της αγίας κυριακής της νηστείας. – Ω Εύα πόσο θα θελα να μαραζώνω ανάμεσα στα σκέλια σου, σκεφτόταν ο μπάσταρδος γνήσιος απόγονος των παντοδύναμων αμφιβολιών.
Αλλά όλη η άσκηση είχε ένα μικρό πρόβλημα που δεν μπορούσε ούτε με τα σπηρούνια να λυθεί ούτε με τις εφήμερες σάρκες που έπεφταν σαν ακρίδες πάνω στο χυμένο σπέρμα των παραμορφωμένων θαμώνων.
Ο Μπεν δεν ήταν παρά ένας εποχικός μπάρμαν στο υπέργηρο κατάστημα της ζήτησης.
Και το παστό κρέας στην εποχή του νερού προσφερόταν ξυρισμένο και , αλίμονο, δωρεάν.

Ας όψεται η Πρόνοια που στην λύση ξηρασία μας οδηγεί, σκέφτηκε η σερβιτόρα την ώρα
που κατά λάθος η στέκα χτυπούσε την ολοστρόγγυλη λευκή μπάλα στο πράσινο τραπέζι
των στοιχημάτων

παρόλα αυτά ο Μπεν μονολογούσε "καμία ομοιότητα με την φαντασία η ανίχνευση των μαύρων νησιών του Ζέφυρου"


Μαρία Ρ.