fucked generation

μήπως
να γράψουμε και με αίμα
το Fuck
για να μας προσέξουν
τ' απάνθρωπα ρουθούνια;

Photo by Anna Mezcla

Words by Maria R.

Απέχω των πράξεων
αλλά κατά ένα περίεργο τρόπο
πάντα ματαιώνομαι
στο σέϊκερ εκτός εαυτού γεγονότων

Συστατικό απαραίτητο
στο badida de coco αγενών θαμώνων
προσπαθώ έστω και στην ύστατη γουλιά
να με γυρίσω πίσω από το μονόδρομο καλαμάκι

Μολότωφ είμαι
με 1/3 βότκας και 2/3 ανδρικά όργανα
στο τσίρκο της ακροβασίας by sexual ψύλων


Μαρία Ρ.

Υ.Γ.

Ποιός έχασε αλλά, κυρίως, ποιός αναζητά;

Pina Colada στο αναψυκτήριο σκωτσέζικων Θλίψεων

Αυτοσχέδιες ανασύρονται οι στιγμές. Ξαφνικά όλα αλλάζουν προοπτική όταν βλέπεις κάποιον ηλικιωμένο στο θαλασσοδερμένο παγκάκι της νοτισμένης αποβάθρας να κάνει κοιλιακούς. Εσύ πίνεις μια παγωμένη pina colada και συνειδητοποιείς ότι γεννήθηκες με πέτρινους αστραγάλους. Και σιγά σιγά όσο μεγάλωνες προχωρούσε όλο πιο πάνω ο ιός της αφοσίωσης σε λανθάνουσες στέγες. Ούτε καν το χρώμα που είχαν περάσει τα κεραμίδια τους δεν σου άρεσε. Πως το δέχτηκες, ακόμα αναρωτιέμαι.

Πέρασε στις γάμπες, στα γόνατα, στους μηρούς, στο κέντρο του ερωτισμού σου. Εκεί αιμορράγησες για πολύ καιρό αλλά τελικά μύθος πως οι πληγές μένουν ανοιχτές. Και αν θες να είσαι σχεδόν αντικειμενική θα πρέπει να γελάς με τις τυχαίες δυστυχίες σου. Τελευταία στιγμή σώθηκες. Σαν έφτασε τον αφαλό σου, ένα φορτηγό γεμάτο τρύπες σου έστειλε φίλτατος κύριος, με τις παρτιτούρες σε ταξιδεμένα μάτια, αποτυπωμένες, μαζί με ένα ποτήρι Lagavulin κερασμένο – χωρίς πάγο. Το καπνισμένο αντίδοτο πίνεται σκέτο. - With compliments είπε με την γνώση να αιωρείται γεμάτη καχυποψίες μες στην εκκωφαντικά άδεια αίθουσα.

Τα θυμάσαι αυτά την ώρα που πίνεις το ανούσιο ποτό. Mια κλεφτή ματιά στην ανελέητη γυμναστική είναι αρκετή. Αδειάζεις με διακριτικότητα το ποτήρι σου στο διπλανό παρτέρι. Ξέρεις βέβαια πως επειδή από την μέση και πάνω γλύτωσες δεν σε απαλλάσει από το βάρος των κάτω μελών σου. Δηλαδή, συγνώμη τι περίμενες; Δεν είναι όλα σε αυτόν τον κόσμο ένα απλό χτύπημα καφέ στην φραπεδιέρα που σου χάρισε ο άτυχος που πήγε να μαζέψει τις αβάσταχτες τρύπες που έπεσαν από το φορτηγό λόγω άθλιας εθνικής συγκυρίας απόψεων! Eξάλλου ,τίποτα δεν σε προστατεύει από την σκωτσέζικη θλίψη των αδιάκριτων αναψυκτηρίων.

Κι ας έχεις στήθια οδόφραγμα στην τσιγγούνικη λύπη ...

Και πάνω που σου ‘ρχεται να παραγγείλεις δεύτερο ποτήρι από το κατασκεύασμα που σου καταργεί την χειροποίητη δημιουργία, ακάλεστος στο τραπέζι σου. Ο κ . Γκρι Περιστέρης προσγειώνεται δίπλα από το μπωλ με τα κριτσανιστά πατατάκια. Σε κοιτάει. Ε, λες από μέσα σου, δεν θα φοβηθώ τώρα και ένα πετούμενο περαστικό. Εδώ δεν φοβήθηκα διαβάτες και διαβάτες. Από μόνος του αρχίζει το φαγοπότι και κάπως έτσι καταλήγει η ιστορία. Εσύ με τον κ. Αυθάδη να τρώτε μαζί. Ευτυχώς που δεν πίνει, σκέφτεσαι ελαφρώς μεθυσμένη παραγγέλνοντας αυτό που τόση ώρα γουστάρεις.
Μια ακριβή δόση Lagavulin σε κρυστάλινο ποτήρι.

Ακόμα και η μοναξιά διδάσκεται σε υψηλά, γεύσης, γούστα.



Μαρία Ρ.

Υ.γ

1)

Ξέρω ότι απορείτε για τον ανεμοδαρμένο κύριο με τους κοιλιακούς. Guest star χθεσινών μεσημεριανών εικόνων και εκκίνηση για το κείμενο ήταν. Σκέφτηκα πως εκείνος δεν είχε ούτε ένα πέτρινο μυ σε ολόκληρο το χρόνιο σώμα του.

2)

Στον ποιητή Βασίλη Πολύζο που, το ίδιο απόγευμα, μου χάρισε την ιστορία του φορτηγού με τις τρύπες και μου σύστησε το πιο εύγευστο malt ουίσκι

Αυτόφωτοι

Ονειρεύτηκα

πως κατεβαίναμε μαζί

τις προσκλήσεις

ανάποδα των θελήσεων της κορυφής

Όλο και πιο πολύ ελαττωνόμαστε

μπροστά σε ρουθούνια ματωμένα που κυνηγούσαν κρίνα πεσμένα

Όλη η μυρωδιά μαζεμένη στα λουλούδια
που χωρίς άγγιγμα ψυχορραγούσαν

Η αφή είχε αδειάσει στις επαναληπτικές διαδρομές

Εσύ έκλαιγες όλο έκλαιγες

Όμως τα δάκρυα δεν κατηφόριζαν

Υπάκουα έπαιρναν τον δρόμο της επιστροφής

Άφυλα όντα

με χρυσόσκονη ντυμένοι

σε παγκάκια ξεκούραζαν την υπόσταση

ενώ τα παιδιά τους, νεκρά, κουβαλούσαν το φορτίο της καταγωγής

Εμείς
τρομαγμένοι από τις θεικές μορφές
ξεσκονίζαμε ο ένας το κορμί του άλλου

διώχνοντας μακριά την αλλοπρόσαλη γύρη

Είναι κολλητική η ασθένεια των Λαμπερών, ψιθύρισες φοβισμένος.

Έτσι και αρρωστήσουμε θα φωτίζουμε το ίδιο πρωί και βράδυ

Στο τέλος δεν θα αναγνωρίζουμε ο ένας τον άλλον παγιδευμένοι στην όραση του δικού μας φωτός

Έχω μάθει πως υποχρεωτικά φορείς θα δηλώνουμε αλλιώς θα γίνουμε και εμείς κουβαλητές

Χθες βράδυ Ονειρεύτηκα

πως μαζί τρέχαμε

μακριά από τους θεούς

Αυτόφωτοι άνθρωποι ήμαστε …


Μαρία Ρ.

Μην χτυπάς, Κύριε.
Κοιμόμαστε ακόμα.
Και οι προσευχές σου ανησυχούν τον ύπνο του τυχαίου.


Δελτία πείνας
μοιράζονται σε κατοχικούς χρόνους.
Σαπισμένα συσσίτια πασπαλισμένα με δήθεν ευχές
και εμπλουτισμένα με ξυράφια κακίας.
Στην ίδια ουρά πεινασμένοι και χορτάτοι.

Κόσμοι γεμάτοι απεγνωσμένους ζήτουλες και χαρούμενους δήμιους

Βαδίζουν στα λυπημένα τοπία παστεριωμένης αποδοχής
αλλά που να βρούν τ' όνομά τους στην αντανάκλαση
βαλτωμένων δείπνων;
Ένα χτύπημα στον ώμο η ανακούφιση
με μια σειρά άπλυτα δόντια
να δαγκώνουν τα πεσμένα γεννητικά όργανα.

Και εγώ τρώω τον θάνατο μπουκιά μπουκιά
απολαμβάνοντας το γδάρσιμο στον λάρυγγα
Ο διπλανός μου μαζεύει τα ψίχουλα που πέφτουν
από τις ευλογίες των επαγγελματιών θλιμμένων
Μυρηκάζει την απόγνωση με μια δόση μουχλιασμένου έρωτα
και 3/4 δανειζόμενων στίχων

Τα έμαθες; με ρωτάει. Η φάμπρικα κοντά στο σπίτι σου
ζητάει εργάτες για να τρώνε ό,τι πετάει η προηγούμενη βάρδια.


Μαρία Ρ.

Αστικές Ακρίδες

Κι έτσι ένα μεσημεράκι καθώς περνάς την Καλιρρόης στέκεσαι στο φανάρι και κοιτάς ευθεία μπροστά. Σε φοβίζει να αλλάζεις πορεία στο βλέμμα. Εξάντλησες όλη την όραση κοιτώντας προς τα πάνω. Μόνο η σκέψη σου περιπλανιέται χωρίς να την τιθασσεύεις. Πηγαίνεις ή επιστρέφεις από τον εραστή που σβήνει τις ώρες αλλά έτσι και αλλιώς εσένα σου απομένουν οι μέρες. Όταν πηγαίνεις, το μυαλό σου ένα λευκό δωμάτιο. Όταν γυρίζεις γεμίζει πάλι με την μόλυνση των δρόμων. Σου αρέσει ο αυτισμός που ζείτε μαζί. Σε διάλλειμα οι σκιές του, σε παύση οι συμβιβασμοί σου.

Η γυναίκα, που είναι στον ώμο σου καθισμένη, πετροβολά με μανία κάθε προσπάθεια ανέγερσης του ναού. Της αρέσει να κατεδαφίζει όλα τα τέμπλα ανάμεσα στα σκοινιά που κρέμονται ελκυστικά από το ταβάνι. Τότε είναι που ξεχνάει το όνομα του θηρίου. Γίνεται η άλλη Ελένη. Όμως εσύ είσαι που την εμποδίζεις πολλές φορές. Λίγο η υγρασία, λίγο η τεμπελιά να σηκωθείς από την νυσταγμένη ζωή , σε κάνουν να αργοπορείς στα ραντεβού με τις άσπρες στιγμές.
Είναι δύσκολη υπόθεση να ξεντύνεσαι τα πέτρινα πρωινά ,άσε που οι γύρω σου σε χλευάζουν αν ανάποδα τα φορέσεις πάλι. Και είναι και αυτή η μοναξιά που σε κρατά σφιχτά από την μέση και σου ψιθυρίζει τρυφερά
«Μείνε μαζί μου στην οδό μελαγχολίας. Δεν χρειαζόμαστε αριθμό στο οικοδομικό τετράγωνο της μονοτονίας.»

Αλλά εκείνος ευθύνεται που βάζει στην άκρη το φρενάρισμα. Πάντα βρίσκει τρόπο ν’ αφήνει ένα μήνυμα διαρκείας και να σε οδηγεί στην ανταρσία της ισημερίας. Πιάνεις το τιμόνι σφιχτά και του μιλάς σαν να κάθεται δίπλα σου. Του λες «Είναι η ανάληψη πενιχρών καταθέσεων που οδηγεί την βύθιση διαδρομών και η λαχτάρα να ξοδέψεις παραπάνω. Πάντα να δίνεις περισσότερα γκάζια απ’ αυτά που αντέχει η κακοστρωμένη άσφαλτος και ανάθεμα τις συνέπειες που αφήνουν μια γεύση σβησμένων ευχολογίων στον ουρανίσκο. Οι ακρίδες που ήρθαν μετανάστες και πήραν πράσινη κάρτα για τα τσιμεντένια φαγοπότια. All you can eat απέραντο μαγειρείο η πόλη. Αυτές είναι το πρόβλημα. Δεν καταλαβαίνουν πως δεν έμεινε τίποτα για να φαγωθεί και όμως επιμένουν να τρώνε ακόμα και το ανύπαρκτο ...»

Και εκείνος σου απαντά «υπάρχουν εκατομμύρια λόγοι για να πεθάνεις ή για ζήσεις»

Ξέρεις ότι δεν το εννοεί. Τουλάχιστον όχι το δεύτερο μέρος. Γιατί γνωρίζεις πως ένας είναι ο λόγος για να ζήσεις έστω και στην ασφυκτική, γεμάτη αδηφάγα έντομα, απαλλοτριωμένη ψυχή της πόλης.


Εδώ η ιστορία όλη...

Μαρία Ρ.

Mayday Όνειρα

Και όταν γεράσουμε
- xωρίς να έχουμε το δικαίωμα
Απαλλαγής τίτλων ιδιοκτησίας -

Θα επιμένουμε
ότι οι πλατείες
δεν έχουν αποσβεσθεί
και η συνείδηση
σύνθημα
κόκκινο
βροντερό
πάνω στ’ αγάλματα που βγάζουν γλώσσα
στα εφήμερα παπούτσια μας

- ο τρισύλλαβος τρόμος αμφίβολο σημείο του χρόνου -

θα καμωνόμαστε -
τεντώνοντας στον παλιό καναπέ
πολυκαιρισμένες επιθυμίες που τρίζουν -
ότι εκείνο το Κάτι
που μοιάζει με αγκίστρι

ανώφελων μα τόσο όμορφων αναζητήσεων
είναι ακόμα γαντζωμένο στα μάτια
και το δάκρυ μυρίζει
φρέσκο αίμα και λιωμένη σοκολάτα

Θα πιστεύουμε
πως ακόμη αποστέλλουμε στον κόσμο
τα σφριγηλά

Mayday Όνειρά μας ...

Μαρία Ρ.

ά(γ)νοια

Στα χαρακώματα της ά(γ)νοιας
ξέπλεναν το μυαλό τους
Εγώ
για να καταφέρω μαζί τους να ταιριάξω
φόρεσα μια παλιά μουτσούνα Καρναβαλιού
και κρύφτηκα κάτω
από τις αξύριστες μασχάλες τους.

Μάταιο
φώναξε μια περαστική αλεπού,
Τα ερπετά
οσφρίζονται το ξένο αίμα
και ορμούν να το καταβροχθίσουν
εκτός αν τις ουρές τους
στο στόμα σου φυτρώσεις!

Δεν με νοιάζει
απάντησα
με την σάρκα μου
το απέραντο στομάχι τους να χορτάσουν
Αυτό που πιο πολύ με σκιάζει
είναι τα χυμένα μυαλά στις τριχωτές πατούσες.

Είναι και η άθλια Μοναξιά
Κάθε που νυχτώνει
απροσκάλεστη θρονιάζεται
στο ξυρισμένο απ'όνειρα κρανίο.

Και να λοιπόν το δίλημμα , αλεπού μου,
θα σέρνω στο στόμα την ουρά τους
ή τη μοναξιά τους στα μπερδεμένα μου μαλλιά;

Μα αυτή κούνησε απελπισμένα το κεφάλι
και προχώρησε στο επόμενο δέντρο!




Μαρία Ρ.