Ημέρα Πολιορκίας 409η

Το δωμάτιο ξεχειλώνει την ώρα που σκαλίζεις στο ξύλο του κρεβατιού «ημέρα 409η». Τότε μετράς 30 ευτυχισμένα βήματα από το προσκέφαλο μέχρι την μπαλκονόπορτα. Τίποτα δεν πετάς. Ακόμα και το μαξιλάρι είναι μια απόσταση. Ανοίγεις με φόβο τις κουρτίνες, μη τυχόν αντικρύσεις,πάλι, γυμνό δεσμοφύλακα. Χαμογελάς στην ανατολή και τραβάς μια γερή τζούρα ξημερώματος στα πνευμόνια σου.
Στο βάθος μια γάτα κρύβεται στο πυκνό χορτάρι. Παίζει για λίγο με τα έντομα της χαραυγής κάνοντας την ανήξερη αλλά στην πραγματικότητα παραφυλά. Ανύποπτη καρακάξα λίγο πιο πέρα τσιμπολογάει ξένοιαστα. Η ουρά της μακριά, βαμμένη μαύρη για το πένθος των ανθρώπων αλλά με το πέρασμα των αιώνων ανθολόγησε οδύνη θάλασσας και δάσους, κουρασμένος πλοηγός. Ανήμπορη παρακολουθείς την θανάσιμη επίθεση της ακούραστης κυνηγού.

Το λάθος είναι ότι αρνείσαι την εμπειρία στην όραση και σκύβεις το βλέμμα στον καρπό σου. Σε πονάει το βραχιόλι στο αριστερό σου χέρι. Απορημένη το κοιτάς φέρνοντάς το πιο κοντά για να διαβάσεις την λέξη που έχει στο ασημένιο σώμα του χαραγμένη. Ripetizione. Μέχρι τότε έχεις χάσει πολύτιμο χρόνο. Λαμπαδηφόροι κλητήρες εμφανίζονται από το πουθενά και χτίζουν το μοναδικό σου άνοιγμα. Εσύ, δακρυσμένη, φοράς την πορφυρή σου εσθήτα και περιμένεις. Τι φορτίο κι αυτό για ένα δωμάτιο μικρό. Κάθε φορά που εσύ πλένεις τα μάτια του πόντιου πιλάτου να γίνεται ο ένστολος τιμωρός σου. Το πάτωμα γίνεται σαθρό καθώς 409 ρωγμές, συντονισμένη χορωδία, εμφανίζονται στους τοίχους. Από μέσα τους, πράσινο έλος χύνεται ακαταπαύστα. Κινούμενη άμμος καλύπτει σιγά σιγά τον χώρο και εσύ όλο βυθίζεσαι μέσα της. Απεγνωσμένη κουνάς χέρια και πόδια αλλά ξεχνάς πως μόνο η ακινησία βοηθά να επιπλέεις στης χολής τον βούρκο. Μέχρι που καλύπτει το στόμα σου και καταπίνεις ό,τι νεκρό σου προσφέρεται άφθονα. Τα μάτια, παραιτημένοι διαιτητές, μένουν ορθάνοιχτα στον πνιγμό.

Ξυπνάς ιδρωμένη. Τα μαλλιά σου κολλάνε στο μέτωπο και μια ύποπτη μυρωδιά βγαίνει από το κορμί σου. Το στόμα σου στεγνό από τα πεθαμένα που το τάιζαν τα όνειρα.
Ανασηκώνεσαι και κοιτάς το ξύλο του κρεβατιού. 408 ημέρες, λες δυνατά. Μετά σκύβεις, παίρνεις το σουγιαδάκι που έχει όλη την κατανόηση στην μικρή λάμα του γραμμένη και χαράζεις φωναχτά «Ημέρα 409η»

Ποτέ δεν κοιτάς τον καρπό σου...


Μαρία Ρ.