Ημέρες Αφρικής, Νύχτες Αρκτικής

Μέσα από την σιωπή

- ω χιλιοειπωμένη έννοια και ακόμα απορώ αν κανείς πραγματικά την έχει νιώσει. Πάλι λοξοδρομώ αλλά σήμερα το πρωί μια ατελείωτη ουρά μεταλλικών σωμάτων περίμενε για μετάγγιση χημικού αίματος. σταθμευμένα επί της ασφάλτινης ζώνης διακίνησης ανθρώπων, με υπομονή - ααα cyborg welcome home - περίμεναν τον ανεφοδιασμό - και εγώ εξηγούσα την κοστολόγηση παραγωγής προιόντων - τι προίκα αβάσταχτη και αυτή η εποχή. τι κόρη απόγονος κι εγώ -

ημερών αφρικής πλήν όμως αττικής γης μπασταρδεμένες κόρες

- μου αρέσει η λέξη μπάσταρδος, καταργεί την αρχοντιά της πράξης μόνο και μόνο με ένα πολύτιμο - Μ - ω εξερευνητές των "λέξεων" όλα ορθάνοιχτα εδώ , η αλληγορία έπαθε ναυτία και αποβιβάστηκε από το ακινητοποιημένο μυθικό καράβι- άραγε πως το λένε αυτό το καταραμένο πλοίο που δεν λέει να πάει στο βυθό να μας αφήσει ήσυχους;-

οι γωνίες ξερνάνε σκιές - ε καλά τώρα κάτι μας είπες μα καμιά φορά φτύνουνε και φιάλες αλκοόλ ό,τι προέλευσης προτιμάτε, δεν θα τσακωθούμε τώρα για το τι δηλητήριο καταπίνει ο καθένας μας. φαρμάκι να ναι και στο γερό δαίμονα όλα ... - και αυτές με την σειρά τους φωτίζουν τις στάχτες που ακολουθούν το έργο ενός από τους περαστικούς με τα πληγωμένα ποδαράκια που ποτέ δεν μάτωσαν αλλά έραψαν με ακρίβεια χειρούργου ή καλύτερα νυστεριού μεθύστακα απολυμένου αιτίας πληγές στερημένων πύου και , ναι, η τρέλα σκαρφαλώνει καλύτερα όταν πρώτα προσπέφτει ικέτιδα
στα άψογα γόνατα ανίδεων μα τόσο εύκολα αναστημένων θεών. Παράλληλα και ισοπεδωμένα τα μονοπάτια των μηρών της αξιοθρήνητης συμφοράς μου. Και πως θα ξεπαρθενέψεις γη που δεν απαντάς; ρωτάς.
Να εξιλέωσω τουλάχιστον το γάλα των πικρών μαστών μου, απαντώ.

Να κουνήσω λίγο τα μεταξωτά ατσαλάκωτα σεντόνια της πανάκριβης τελευταίας κατοικίας μου. Αντιγόνη να πεθάνω, Περσεφόνη να ξαναζήσω. - σε παρακαλώ θεούλη μου λέει το δεκάχρονο που έχει βρεί καταφύγιο εδώ και χρόνια μέσα μου, άσε με να τα διπλώσω στο άγουρο κορμί μου. Σε παρακαλώ θεούλη μου, λέω, πως θα την διώξω έστω κι αν φόνο κάνω αλλά πρόσεξε ... μην ξυπνήσω Ορέστης με φουστάνια -

Να πιώ λίγο βράδυ παγωμένης αρκτικής και μετά θα δεις πόσο θα μεγαλώσει η κοιλιά μου από τους οιδίποδες που θα είναι σε χειμέρια νάρκη μέσα στα ίδια τα σωθικά μου.

Και αν δεν με πιστεύεις τώρα που εξομολογούμαι θάνατο με στόμα ζεστό απ' το φιλί σου , σκύψε να δεις τα μάτια μου όταν θα με βρείς ξεπαγωμένη σε μία από τις διαδρομές σου στα πρωινά που η γλώσσα χυδαία - μα τόσο ξελιγωμένη - θα ανακηρύσσει την έναρξη της ζούγκλας στον μεσογειακό βωμό της δυστυχίας σου.

Ανάμεσα στα φυλλώματα της πυρωμένης ημέρας κρύβεται η δική σου παγωμένη νύχτα


Μαρία Ρ.

ημέρες αφρικής, ξεστόμισες. δεν φταίω εγώ, λοιπόν...