Γόρδια Όνειρα

Με μια παλιά σφενδόνα στο Ακρωτήρι της Καλής Ελπίδας
σημάδευε τα ορφανά σκελετωμένα παιδιά
όταν απρόσκλητη Λυδία με ξυρισμένα τα απολλώνεια μάτια της κατέφτασε.
Κοντή αδύνατη , κακοκουρεμένα καστανά μαλλιά
με 45 και κάτι – έρχεται στιγμή που κουράζεις τις στατιστικές –
προβλέψεις για τα ανεμπόδιστα στις πλάτες της.
Βόλεψε τα χέρια πάνω στα μανταρισμένα γόνατα.
Στα ξέφτια τους διέκρινες σκουριασμένο αίμα και στους αστράγαλους βλέφαρα πεσμένα.

«Δεν μελαγχολώ. Συνήθως στεγάζομαι κάτω από τα κράσπεδα ματαιωμένων πυρκαγιών. Στα κρυφά παρακολουθώ. Είμαι το μαύρο κουτί του πύργου ελέγχου όλων εκείνων των αεροπλάνων που κρίθηκαν ακατάλληλα προς πτήση. Ο,τι υπάρχει κάτω από την στριφωμένη αγωνία το γράφω με τούτα εδώ τα ανώνυμα δάκτυλα. Μετά αποτραβιέμαι στα πιο σκοτεινά τούνελ των υπονόμων τους. Καταμετρώ τα ληξιπρόθεσμα γεγονότα των ακυρώσεων ή αν θες των έγκαιρα προγραμματισμένων αμβλώσεων και τοκίζω τους πιο συνεπείς. Γίνομαι η τροφός εξαντλημένων αποδόσεων. Αλλά ω Κύριε πως ζέχνει το χνώτο τους.»

«Εγώ δεν αρκέστηκα στην δανειοληπτική ικανότητά μου. Σκέφτηκα να γίνω ελεύθερη επαγγελματίας, ανεξάρτητη των χρηματιστηριακών παιγνιδιών όπου οι μετοχές της δυστυχίας εξαρτώνται από την αγοραστική μανία των εξ αγχιστείας καταναλωτών καλοραμένης μοναξιάς. Γι αυτό άφησα τα παιδιά μου να πεθαίνουν της πείνας αλλά τα λυπάμαι γι αυτό τα σκοτώνω ένα ένα με τούτα εδώ τα χειροποίητα δάκτυλα. Δεν αντέχω τους βαρείς δακτυλισμούς που ακούγονται σε κάθε γωνία της πόλης. Τα πλήκτρα της γραφομηχανής που μου δώρισε κάποτε ο Θεός σε μια μοναδική στιγμή σπατάλης έχουν ξεθωριάσει στο πλευρό των ασημένιων λαμπερών πληκτρολογίων. Ετσι έφτασα εδώ. Και συνεχίζω την χειρόγραφη σκοποβολή επί των υπερχρεωμένων παιδιών μου»

«’Εψαχνα το χνώτο σου και αυτό με οδήγησε σε σένα. Αλλά γιατί αγαπημένη εσύ με αρνείσαι;»

Της έδειξε την λυγερή πλεξούδα που είχε κρυμένη σε ένα σακούλι γεμάτο καλούδια.

"Για κοίτα. Δεν μπόρεσα ποτέ να λύσω τα γόρδια όνειρα. Και έτσι τα έκοψα.
Κοίταξέ με, απόσωσε τείνοντας άθεο κεφάλι μπροστά. Κοίταξέ με!
Το ίδιο απαράδεκτο κούρεμα έχουμε εγώ και εσύ.

«Ποτέ δεν μας χωρούσε και τις δύο η απάντηση» είπε σημαδεύοντας την με την θανάσιμη σφενδόνα της.

Και όλα αυτά συνέβησαν πριν ο τελευταίος κεραυνός πέσει, στα κατάχαμα πεσμένα, άλυτα μαλλιά τους.

Υ.γ

Ελεύθερα περάστε
δοκιμάστε
πάρτε

Σκοπεύσατε Ελεύθερα

all you can take is for free

Δεν αγοράζουμε δεν πουλάμε

Αλλά να θυμάστε

«Το κρέας δικό σας
Τα κόκκαλα δικά μου» (Ν.Κ)

Σας φιλώ

Με δικαιολογημένη υπεροψία
ποτέ δική σας

Η χειρόγραφη κακοκουρεμένη ουτοπία


Μαρία Ρ.