Μια ζωή εν ύπνο

Και καθώς σκύβουμε
πάνω από το εύθραυστο φινίρισμα
τελειωμένης μέρας
- όπως ο δολοφόνος γυρνά στον τόπο
που μάτωσε τα μάτια του
έτσι και εμείς δεν αποφεύγουμε
το κλισέ του εαυτού μας -
προσπαθούμε να βρούμε
τις χυμένες ώρες
στο γεμάτο ρωγμές πάτωμα του χρόνου
Λίγο πριν μας πυροβολήσει πισώπλατα
το μορφικό βέλος
προλαβαίνουμε να ταΐσουμε
στα σωθικά του ταβανιού
τον λεπτοδείχτη
μην τυχόν και τ' απαντήσουμε την ώρα του απόπλου.
Κανείς δεν κοιτάζει προς τα πάνω
παρά μόνο για να κρύψει τις δικές του προσευχές

Σφυρίζουμε ανέμελα
με τ' όνειρο στραβά βαλμένο
στα ματόκλαδα
Ξυπόλητοι μαζεύουμε φεγγάρια
και σκαρφαλώνουμε γυμνοί
όλης της γης τους φανοστάτες
Έναν έναν τους ανάβουμε
και μόνο απείθαρχη σελήνη
κρατάμε γέλιο στρογγυλό
που δεν μετράει αστέρια.

Δεν φταίμε εμείς
το ταβάνι φταίει
Λυγίζει από το βάρος
μόλις πιάνει χαραυγή
Μετωπικά μας επιτίθεται
κραδαίνοντας στο ένα χέρι
αμείλικτο το πρωινό
και στ' άλλο το ρολόι.

Δεν φταίμε εμείς
Το βιολογικό ρολόι του ταβανιού ευθύνεται
Μας δίδαξε
στον ύπνο μας να ζούμε




Μαρία Ροδοπούλου