Θάλασσα Βαθιά

Περιστέρια κάτωχρα

στις ράγες

χειραφετημένης ενοχής

Στοιβάζεται  η δυστυχία

στις άδειες απ’ οξυγόνο

φορεσιές

κι ο ύπνος τους

στερείται τον Θεό

Μια σταγόνα χώμα θα ‘φτανε

αλλά ξοδεύτηκε στους Εφιάλτες

Έχω ορκιστεί τίποτα να μην κρατώ

τίποτα να μην θυμάμαι

κι οι εικόνες ασκούμενης φρίκης

να ξεπλένονται από τις σύντομες προφητείες μου

Το πρωί να είναι η αρχή και το βράδυ απλά ένα τέλος 

Δεν  είμαι  ουρανός

ούτε ο άνεμος

που άλλοτε περπατά

κι άλλες φορές χορεύει 

Μήτε απέκτησα ποτέ φτερά

για να πετάξω μακριά στ' αστέρια

είτε για να τα καρφώσω

σ’ αλλοιωμένη γη 

Μονάχα μέσα μου

μια θάλασσα βαθιά

κάποτε  θα ήθελε

το κύμα της να ξαποστάσει

σ’ αγιόκλημα στεριά


Μαρία Ροδοπούλου