Η εποχή που αναβάλλεται

Η αγάπη μου δεν είναι τίποτα άλλο

παρά η αγωνία της άνοιξης

για τον επερχόμενο θάνατο

Ορφανή θα αιωρείται

στου χρόνου τα πηγάδια

με μάτια επαργυρωμένα
από την οριστική αναχώρηση

θα αναρωτιέται

για τα λιγόθυμα φύλλα

που στολίζουν τα κίτρινα μαλλιά της

κι η αγάπη μου δεν θα είναι τίποτε άλλο

παρά του φεγγαριού η αγωνία  

για την αυγή που οπλισμένη καραδοκεί

κι εγώ δεν θα είμαι τίποτε άλλο

παρά μια εποχή που συνέχεια αναβάλλεται




my love is nothing else

but spring’s agony

for the near death

She will hover, orphan

to the time’s well

with her eyes silvered

from the definite farewell

she will wonder

about the fainted leafs

on her daisy hair

and my love will be nothing else

but moon’s agony

for the near dawn
that is lurking armed

and I will be nothing else
but the season that keeps self-postponed


Μαρία Ροδοπούλου