Λιτοδίαιτες

Στ απομεινάρια στάζει λίγδα η βεβαιότητα
Μπερδεύονται τα μαλλιά μου
στις γωνίες του κύβου
Χάνομαι ...

Λιτοδίαιτες γυναίκες
με μια υπόνοια χαμαιλέοντα
στα πικρά βαμμένα βλέφαρα
η σκουριά εμφανίζεται
με την πρώτη δαγκωνιά του ήλιου
ραχιτικές γυναίκες
ξεκοιλιασμένα καράβια
γλύφουν μαραθώνιες πληγές
τα μάτια έχουν μπει τιμωρία
το μενεξεδί φόρεμα πιάστηκε στο καρφί
κλαψουρίζουν οι καρφωμένοι μαστοί
«Δεν θα ξανάρθω» ψιθύρισε το τελευταίο χελιδόνι
και πέταξε μακριά όσο ακόμα θυμόταν
η γάτα κυνηγά το άπιαστο
το γρασίδι τινάζει τον πάγο από πάνω του
άκαρπη προσπάθεια
η εφημερίδα πέφτει με πάταγο στο πάτωμα
από μέσα της ξετυλίγονται τα νέα
μπαγιάτικα ψάρια
ο θόρυβος που κάνουν οι σταγόνες της βρύσης
στ άπλυτα πιάτα
ανήμερη αλήθεια γρατζουνάει επίμονα την πόρτα

Η ομίχλη είναι εδώ
Εγώ δεν είμαι πουθενά



Μαρία Ροδοπούλου