άτιτλος στίχος

Μόνο τ' απομεσήμερο
στέφεται πνοή
του ορίζοντα που χύνεται
από γυμνό στόμα
Στα ματωμένα χέρια
ένα νεκρό σπουργιτάκι

στα πόδια

ένα ανυπόμονο κλαψιάρικο όνειρο
Κι ο ήλιος στων ματιών
τον εφησυχασμένο ωκεανό

κύμα που σπάει οργισμένα

το ηλικιωμένο κατάρτι
όπου τα βράδια αυτοκτονούν με χάρη οι αποφάσεις

Μαρία Ροδοπούλου