Κάποτε υπήρξαμε

Πώς να στο πω διαφορετικά
Κάποτε υπήρξαμε…

Ακόμα κι οι αναμνήσεις γαριάζουν
ή πολυκαιρίζουν στοιβαγμένες
σε κλειδωμένο μπαούλο
Και κάποιες νύχτες
ξαπλώνω στο μαρμάρινο κρεβάτι
εκείνης που ποτέ δεν μου’πε τ’ όνομά της
και προσπαθώ  μάταια
να δω τ’ αστέρια

μες από τις λυπημένες σκιές της σιωπής
Ό, τι έρχεται στο νου

δεν μου ανήκει

παιδιά παγωμένης νοσταλγίας

διαπερνούν την λιωμένη σάρκα

ποτίζουν το μάρμαρο

και κυλάνε στις άδειες φλέβες
Δανεικές απώλειες νυχτερινής αναζήτησης

κανείς δεν θέλει να’ ναι ιδιοκτήτης πένθους
αλλά στο τέλος

εκείνη κι εγώ

πολυφορεμένες αναμνήσεις

που αναπαύονται

κάτω απ’ τους θλιμμένους ίσκιους του πεπρωμένου

Εκείνη κι εγώ
κάποτε νερό γάργαρο
τώρα πια γαριασμένη της μνήμης λίμνη

Μαρία Ροδοπούλου