Δυσβάσταχτη

Με μικρά βήματα
διστακτικά
κι αχ δυσβάσταχτη απόστασή μου
πόσο κάθε που σε μετρώ
εύκολα τις πράξεις μου λύνεις
κι άλυτα τοπία
         στα μάτια μου προβάλεις

κι όσο κι αν υψώνω χάος
          μπροστά στη ξεχερσωμένη γη

εσύ προσθέτεις στα δάχτυλα πανσέδες

        Και φρέσκο δάκρυ στα κουρασμένα τσίνορα

ο ήχος σου τόσο μακρινός

                  Κι άπιαστος
                       θεώρημα φτιαγμένο

                               που μόνο η ανθρώπινη πλευρά

  μπορεί ν’ αγαπήσει

Αν για μια στιγμή μόνο ακίνητος
ήχε μου θαλασσινέ
σταθείς
να προκάμω τη φευγάτη σου ανάσα να γευτώ




Μαρία Ροδοπούλου

Αποπροσανατολισμένη

Ξενυχτάει με μάτια αποπροσανατολισμένα

Και κάποτε όλες αυτές οι γαίες
που εκείνη κι όλες της τις υπάρξεις όριζαν
~ κι ήταν πολλές μες στον αέναο χρόνο ~
καταποντίστηκαν σε μια γουλιά ξηρασία

Η πυξίδα
που στιγμάτιζε την ουσία
έσπασε με την απώλεια της σκιάς
Τότε εμφανίστηκε
χωρίς τυμπανοκρουσίες
χωρίς μεταμφιέσεις
και χωρίς άλλοθι

ο όλεθρος

Πώς θα επιβιώνει χωρίς ίσκιο
μες στους αιώνες
η θλίψη του ονείρου
κι αυτή η άμορφη εγώ
μοναχή
χωρίς εμάς
χωρίς λόγο διάλογο μονόλογο αιτία
πως χωρίς όλες εμάς
μπορώ να συνεχίσω;

Μια ακτή
μια θάλασσα
ένας ουρανός
μια ύπαρξη
μια αιτία
μια απώλεια

απλά
δεν χωράει
ούτε εμένα
ούτε εμάς

είπε

κι αποσύρθηκε
πίσω από την κουρτίνα της έναρξης

Εξάλλου
στις μορφές της
μόνο το τέλος
ήταν ταιριαστό

Κι όσο κι αν την σκληρότητα ποθούσε
μόνο ως εχθρό, την απάντησε

Μαρία Ροδοπούλου

Φαντάσματα κι άλλα βαρετά

Γδυνόμαστε ζωή ...

Τόσα φαντάσματα μέσα μου
κι ούτε ένα δεν δώρισα στον κόσμο
Χαμένες
αφηρημένες
ανόμοιες σκιές
τα εξοχικά μου όνειρα
κι όμως
ούτε ένα αίνιγμα δεν χάρισαν
στο ανεκπλήρωτο

Παρά μόνο τριγύριζαν
φτωχά
πεινασμένα
εύκολη λεία
της  αναμάρτητης ματαιότητας
παίζοντας ζάρια
κάτι νύχτες σαν αυτή
με ουτοπίες
ψευδαισθήσεις
κι αφανισμένες γαίες

Τόσο παρελθόν ξοδεύουνε μαζί
κι ούτε μια στιγμή δεν ανταλλάσουνε
εγκλήματα


Μαρία Ροδοπούλου

Such a beauty

Such a beauty in her death
she is not to be disturbed
even with a single breath

he came late at night
like the breeze of morning light
“hush” he said “no need to fight”
“you’ve been
from the beginning right
But you see I’ am too polite
I brought with me a nightly tide
So sail with me, my lass,
for one unique and salty ride
for morn’ will come
and, alas, tide will die”

Such a beauty in her death
let her sleep in lonely bed
Not a single tear is to be shed
for she is not to be disturbed


Maria rodopoulou

Cascando by S.Beckett

Δεν είναι καλύτερη η αποτυχία
από την στείρα ακινησία
όταν η απελπισία
σε ωθεί να κλειδώνεις λέξεις που θες να πεις;
αφόρητες οι ώρες μετά την φυγή σου
πάντα νωρίς ξεκινάν να σέρνονται
ως τυφλά αρπακτικά γρατζουνάνε
της έλλειψης το κρεβάτι
φέρνοντας στο φως τα οστά από παλιές αγάπες
άδειες κόγχες ματιών κάποτε γεμάτες
με μάτια σαν τα δικά σου
κι όμως…
όλα νωρίς καλύτερα να γίνονται
παρά αργοπορημένα

η πείνα μου
σκοτεινή
στα πρόσωπά τους χυμάει
λέγοντας ξανά
ούτε εννιά μέρες
μηδέ εννιά μήνες
ούτε καν εννιά ζωές
δεν είναι αρκετές για τους αγαπημένους

σου λέω ξανά αν δεν με διδάξεις, ποτέ δεν θα μάθω
σου λέω ξανά
ότι υπάρχει ένα τέλος
ακόμα και στις τελευταίες ώρες
τις τελευταίες ώρες της ικεσίας
τις τελευταίες ώρες της αγάπης
όπου γνωρίζεις
ότι δεν ξέρεις από υποκρισία
σου λέω
μια τελευταία από τις τελευταίες φορές
αν δεν με αγαπήσεις
δεν θα αγαπηθώ
αν δεν σε αγαπήσω
τότε δεν θα αγαπήσω

η δίνη μπαγιάτικων λέξεων
πάλι πληγώνει την καρδιά
αγάπη αγάπη αγάπη
ο βαρύγδουπος ήχος παλιού εμβόλου
κάνει σκόνη τις αναλλοίωτες λέξεις

πάλι τρομοκρατημένος
απουσία αγάπης
δεν θα αγαπήσω
όχι εσένα
δεν θα αγαπηθώ
όχι από σένα
ξέρω ότι δεν γνωρίζω να υποκρίνομαι
υποκρίνομαι

Εγώ κι όλοι οι άλλοι
που θα σε αγαπήσουν
εάν σε αγαπήσουν

εκτός κι αν σε αγαπούν



Απόδοση στα ελληνικά Μαρία Ροδοπούλου

why not merely the despaired of
occasion of
wordshed
is it not better abort than be barren
the hours after you are gone are so leaden
they will always start dragging too soon
the grapples clawing blindly the bed of want
bringing up the bones the old loves
sockets filled once with eyes like yours
all always is it better too soon than never
the black want splashing their faces
saying again nine days never floated the loved
nor nine months
nor nine lives
saying again
if you do not teach me I shall not learn
saying again there is a last
even of last times
last times of begging
last times of loving
of knowing not knowing pretending
a last even of last times of saying
if you do not love me I shall not be loved
if I do not love you I shall not love
the churn of stale words in the heart again
love love love thud of the old plunger
pestling the unalterable
whey of words
terrified again
of not loving
of loving and not you
of being loved and not by you
of knowing not knowing pretending
pretending
I and all the others that will love you
if they love you
unless they love you