Δυσβάσταχτη

Με μικρά βήματα
διστακτικά
κι αχ δυσβάσταχτη απόστασή μου
πόσο κάθε που σε μετρώ
εύκολα τις πράξεις μου λύνεις
κι άλυτα τοπία
         στα μάτια μου προβάλεις

κι όσο κι αν υψώνω χάος
          μπροστά στη ξεχερσωμένη γη

εσύ προσθέτεις στα δάχτυλα πανσέδες

        Και φρέσκο δάκρυ στα κουρασμένα τσίνορα

ο ήχος σου τόσο μακρινός

                  Κι άπιαστος
                       θεώρημα φτιαγμένο

                               που μόνο η ανθρώπινη πλευρά

  μπορεί ν’ αγαπήσει

Αν για μια στιγμή μόνο ακίνητος
ήχε μου θαλασσινέ
σταθείς
να προκάμω τη φευγάτη σου ανάσα να γευτώ




Μαρία Ροδοπούλου