Να
υφαίνεις τον άνεμο
στου πεπρωμένου τον ποδόγυρο
ξεχνώντας μια
πυγολαμπίδα στα μάτια του
να λησμονείς όσα πέτυχες
και να γονατίζεις εμπρός στις
αποτυχίες
αδημονώντας να
φιμώσεις τα σύμφωνα τους
να χορεύεις στις ερημικές στέπες της επιθυμίας σου
και να γευματίζεις στο βυθό
μαγικής λίμνης
να μιλάς για τα δωμάτια που ψιθυρίζουν
τραγουδώντας
δυνατά στη σιωπή
να ζωγραφίζεις πάνω σ' αρχαίους
πίνακες
και να τρως κέικ μ’ αμύγδαλα κι ανθόνερο
χαϊδεύοντας το
καπριτσιόζικο κεφάλι των ημερών
να στολίζεις με νεφρίτη
το δέντρο της άνοιξης
να γητεύεις τον χειμώνα
και να
παραδίδεσαι στο αποχαυνωτικό λυκόφως
ενός συγκεκριμένου θέρους
να διαβαίνεις το μονοπάτι σου
μέρα τη μέρα
και να φυσάς
μακριά τα σκοτεινά νέφη
να ιχνηλατείς γαλάζια βουνά
και να ξεπερνάς πορφυρά ποτάμια
περιγελώντας τα βλέφαρα ξένων ουρανών
να ξέρεις ότι δε φταίει το τέλος
αλλά οι άνθρωποι που
αλλάζουν
να παραδέχεσαι το πέρασμα των εποχών
αλλά πάντα να γράφεις ένα
ποίημα
για τον ιβίσκο
που σε συντροφεύει στα όνειρα
σ ‘ αυτόν τον κοσμικό περίπατο
μαθαίνω να βρίσκω το
νόημα
όταν γίνομαι το αίμα που κυλάει
στις
φλέβες του
περιφρονώντας όσους δεν σηκώνουν το πέπλο του ψέματος
Μαρία Ροδοπούλου
Υ.Γ
Καλές γιορτές σ’ εσάς και τους αγαπημένους σας
Εύχομαι τα "ρο" σας να βγουν αληθινά ...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου