Αιρετικό

 

Περιμένοντας αιρετικό θάνατο ένα αδιάφορο βράδυ…

 

Εκείνη η ξεχασμένη κούνια κάτω από την γυμνή αμυγδαλιά
με την πρώτη ριπή του ανέμου παραδίδεται
στη γη

Αφήνοντας τη γερασμένη κοπέλα
να περπατά μόνη της σε ‘κείνα τα σχηματισμένα νέφη
μια φάλαινα χωρίς τον Ιωνά της
κι ένας Φοίνικας που δεν αναγεννιέται ποτέ
από τις στάχτες του

Μόνα τους τραγουδούν τα δάκρυα
αφήνοντας τη λύπη να την καταπίνει ολόκληρη
μεθάει με κρασί λουλουδιών
στην μαύρη όχθη ενός ξεχασμένου ποταμού
                          αλλά η ουλή είναι βαθιά
                                                                         κι εκεί που σταματά η μουσική ξεκινά η σιωπή
                                                                                          πιο θορυβώδης από ποτέ
ψυχορραγεί στις νότες του Σοπέν
                   πρελούδιο πρώιμου θανάτου
                             με μάτια γεμάτα βροχή
                                                                            ένα ξωτικό βυθίζει τις θηριώδεις πατούσες του
                                                                                                        στο άχρωμο στόμα

Εκείνη

                   η αλλόκοτη ερωμένη του   

πετάει όλες τις πέτρες στον ουρανό

                                                  κι εκείνος δεν την απογοητεύει
                                                               ανελέητα λιθοβολεί το μικροκαμωμένο πλάσμα
ο χαιρέκακος θεός στο πλάι της
                                της δανείζει ένα  βρεγμένο κουτάκι σπίρτα

αλλά εκείνη καίγεται
                                 σα ξερό κλαρί
                                         κι όμως σκουριά αφήνει πίσω της
                                              αθέριστη ξεψυχάει
                                                                                             κωπηλατεί η άσωτη κόρη
                                                                                                   προς το πεπρωμένο της

                                                                                                            του ανήκει
έστω και συναρμολογημένη

 

όσο κι αν θάνατο αφαιρεί
             πάντα εκείνος την προλαβαίνει στις πράξεις
με μαθηματική ακρίβεια
                                                                   προσθέτει πέτρες στα μάτια της
                                                                                 κι ας προσπαθεί εκείνη να τις ξεφορτωθεί

αδύναμο κορίτσι με χέρια εύθραυστα
πληγωμένα πόδια
και ψυχή λιγωμένη

ολόκληρο σπίτι δίπλα στον ουρανό έχτισε κάποτε με δαύτες
ήρθε η παλίρροια και στη θέση του απέμεινε ένας νεκρός πρίγκιπας
μόνη υπεύθυνη εκείνη
δεν έκανε πια σχέδια με την ανάσα της στο τζάμι
και πώς να πετάξεις μακριά όταν τα ουράνια διόδια είναι πανάκριβα;

επιτέλους σωπάσανε τα σκυλιά της νύχτας
εκείνη ενδύεται τον μανδύα της φρίκης
                                  ο καπνός από το τσιγάρο αλλάζει κατεύθυνση
                                                 ιδρώνουν οι παλιές φωτογραφίες
απόψε θα δολοφονήσει τη χούφτα που θεό προσδοκούσε
                            και θα πετάξει τα προδοτικά δάχτυλα στη λιμασμένη νύχτα

                                                  να δω ποιος θα την εμποδίσει όταν φωνάξει στ' αστέρια
                                                                   "my loving mr Brown, here I' am"





Κατόπιν θανάτου υστερογράφημα

                                                  fuck  I always hated after events 

Όσο έπεφταν οι κομήτες τότε έγινε το ένα δύο
                         ανταμώνοντας ξανά ανολοκλήρωτοι μικροί πρίγκιπες
                                         καθώς ανεβαίνανε ένα ολόκληρο ανεπιθύμητο όρος
                                                                       γεμάτο αγκάθια ανεκπλήρωτων υποσχέσεων
                                                                           

στην επόμενη ζωή θα σ ανταμώσω χωρίς να καλύπτει τα εμπόδια μας μαγικό βέλο

my beloved mr Brown 
              και τι δε θα έδινα να γινόσουν αληθινός όταν έπεφτε η αυλαία 

Μαρία Ροδοπούλου 

Αριθμομέτρηση Ονείρων

Ι.

Με τον αριστερό καρπό τακτοποιημένο
ακατάστατο ουρανό σου γνέφω

Όμως το πρόσωπο συνέχεια δραπετεύει
προς την πλευρά που στα κρυφά επιθυμεί

Κι όλοι οι Δούρειοι Ίπποι χρησιμοποιημένοι
Παρελθόν ασφυκτικά γεμάτο περιφρουρούν

Στα λουδοβίκεια παλάτια μου
αγκυροβολημένες μάχες
για χαμένες πολιορκίες καμαρώνουν

Καιροί Φονιάδες επικηρύξαν τις προθέσεις
Αλλά κανείς δεν μπορεί να βρει τα φυγόδικα όνειρα

Μεταμφιεσμένα κρύβονται
Σε νοικοκυρεμένα βράχια κρατούν ομπρέλλα
μην τυχόν χρώμα ακίνδυνο τ’ αγγίξει

Μέσα στους βιομηχανοποιημένους εφιάλτες
σιωπηλά γυμνάζουν την εκκωφαντική παλέτα τους


ΙΙ.

Ξυπόλητη αυτόχειρας νοσταλγίας

Δύσβατες μνήμες
πνίγω στης θάλασσας τ`αποσιωπητικά

Όσα κύματα δεν πρόφτασα ν`αγαπήσω
Όσα τρένα δίχως εμένα φύγανε

Τους βυθούς που αρνήθηκαν τα προσφυγικά μου όνειρα
Πόσα ναυάγια να θυμηθώ;
Στην πρύμνη τους
ήττας λάβαρο το άπειρο τιμόνι μου

Κι όλο απολογούμαι στα δίσεκτα δωμάτια

Απόμακρες οι πόρτες
βγάζουν γλώσσα στην δειλία μου

Πως θα διεκδικήσω θέση
με λειψές μερίδες αναμνήσεων;

Κανείς δεν δίνει αμνηστία
στα καταζητούμενα απραγματοποίητά μου


ΙΙΙ.

Και σου το είπα
Σταμάτα να μετράς τα ίδια όνειρα.




Μαρία Ροδοπούλου

Morbid

I find myself in an empty room
             waiting for inevitable doom
haunting shadows everywhere
                crawling under my skin
                        like a saint's sin
but you are still not there
 
                                                                    I always loved the morbid tales
                                                                          where Death destroyed their colored veils

The sky is devouring the moon
            yesterday I said I was going to sail for good
                 but the filthy captain was not in the mood
yet you hurried and left so soon

A nightingale and a crow
           Tonight I will finally have my show
are waiting for me with a bow
         
I am giving birth to a skinny witch
                    flesh from my flesh
                     blood from my blood
                      God is her dad
                     may in peace he rest         
the dying moon yells "what a leech"

tonight you serve and I am the main dish
           the ghosts are screaming "burn the bitch"
I look around in the empty space
            alas I cannot even find my face

a man without a hope
            the one that I love the most
      left suddenly the stage
              deciding his life deserved a golden cage
                       
my love
         discard the material
                    not everything is real
                                      cages are like every room in this world
                                                a silent
                                                    cold and lonely tomb
                                                                                                          

An old fox and a young demon
        are carrying a coffin full of venom
They don't know it has a hole
        that it helps me escape them all




Maria Rodopoulou