26 Φεβ 2023

Αιρετικό

 

Περιμένοντας αιρετικό θάνατο ένα αδιάφορο βράδυ…

 

Εκείνη η ξεχασμένη κούνια κάτω από την γυμνή αμυγδαλιά
με την πρώτη ριπή του ανέμου παραδίδεται
στη γη

Αφήνοντας τη γερασμένη κοπέλα
να περπατά μόνη της σε ‘κείνα τα σχηματισμένα νέφη
μια φάλαινα χωρίς τον Ιωνά της
κι ένας Φοίνικας που δεν αναγεννιέται ποτέ
από τις στάχτες του

Μόνα τους τραγουδούν τα δάκρυα
αφήνοντας τη λύπη να την καταπίνει ολόκληρη
μεθάει με κρασί λουλουδιών
στην μαύρη όχθη ενός ξεχασμένου ποταμού
                          αλλά η ουλή είναι βαθιά
                                                                         κι εκεί που σταματά η μουσική ξεκινά η σιωπή
                                                                                          πιο θορυβώδης από ποτέ
ψυχορραγεί στις νότες του Σοπέν
                   πρελούδιο πρώιμου θανάτου
                             με μάτια γεμάτα βροχή
                                                                            ένα ξωτικό βυθίζει τις θηριώδεις πατούσες του
                                                                                                        στο άχρωμο στόμα

Εκείνη

                   η αλλόκοτη ερωμένη του   

πετάει όλες τις πέτρες στον ουρανό

                                                  κι εκείνος δεν την απογοητεύει
                                                               ανελέητα λιθοβολεί το μικροκαμωμένο πλάσμα
ο χαιρέκακος θεός στο πλάι της
                                της δανείζει ένα  βρεγμένο κουτάκι σπίρτα

αλλά εκείνη καίγεται
                                 σα ξερό κλαρί
                                         κι όμως σκουριά αφήνει πίσω της
                                              αθέριστη ξεψυχάει
                                                                                             κωπηλατεί η άσωτη κόρη
                                                                                                   προς το πεπρωμένο της

                                                                                                            του ανήκει
έστω και συναρμολογημένη

 

όσο κι αν θάνατο αφαιρεί
             πάντα εκείνος την προλαβαίνει στις πράξεις
με μαθηματική ακρίβεια
                                                                   προσθέτει πέτρες στα μάτια της
                                                                                 κι ας προσπαθεί εκείνη να τις ξεφορτωθεί

αδύναμο κορίτσι με χέρια εύθραυστα
πληγωμένα πόδια
και ψυχή λιγωμένη

ολόκληρο σπίτι δίπλα στον ουρανό έχτισε κάποτε με δαύτες
ήρθε η παλίρροια και στη θέση του απέμεινε ένας νεκρός πρίγκιπας
μόνη υπεύθυνη εκείνη
δεν έκανε πια σχέδια με την ανάσα της στο τζάμι
και πώς να πετάξεις μακριά όταν τα ουράνια διόδια είναι πανάκριβα;


επιτέλους σωπάσανε τα σκυλιά της νύχτας
εκείνη ενδύεται τον μανδύα της φρίκης
                                  ο καπνός από το τσιγάρο αλλάζει κατεύθυνση
                                                 ιδρώνουν οι παλιές φωτογραφίες
απόψε θα δολοφονήσει τη χούφτα που θεό προσδοκούσε
                            και θα πετάξει τα προδοτικά δάχτυλα στη λιμασμένη νύχτα

                                                  να δω ποιος θα την εμποδίσει όταν φωνάξει στ' αστέρια
                                                                   "my loving mr Brown, here I' am"





Κατόπιν θανάτου υστερογράφημα

                                                  fuck  I always hated after events 


Όσο έπεφταν οι κομήτες τότε έγινε το ένα δύο
                         ανταμώνοντας ξανά ανολοκλήρωτοι μικροί πρίγκιπες
                                         καθώς ανεβαίνανε ένα ολόκληρο ανεπιθύμητο όρος
                                                                       γεμάτο αγκάθια ανεκπλήρωτων υποσχέσεων
                                                                           

στην επόμενη ζωή θα σ ανταμώσω χωρίς να καλύπτει τα εμπόδια μας μαγικό βέλο

my beloved mr Brown 
              και τι δε θα έδινα να γινόσουν αληθινός όταν έπεφτε η αυλαία 



Μαρία Ροδοπούλου 

Dark Virtual Poetry

Dark Virtual Poetry σημαίνει αποκάλυψη της Σκοτεινής Ανθρώπινης Πλευράς. Δεν στοχεύει στην Εσταύρωση Πιστεύω ούτε στη γελοιοποίηση Ηθών. Δεν υποκύπτει όμως στους συντηρητικούς ευνούχους, αξιολύπητα τέκνα μιας ανέραστης, νεκρής κοινωνίας. Δεν διαφημίζει , δεν ψάχνει για οπαδούς. Ίσα Ίσα τους απεχθάνεται . Ενδιαφέρεται Μόνο για αληθινούς φίλους αναγνώστες. Σκοπός της Μαρίας Ρ. η Απομυθοποίηση Ανθρώπων και Θεών.Δεν υπάρχει προορισμός και οι διαδρομές είναι ασχημάτιστες.

Η Γη πυρπολείται απο υπ-ανθρώπους αλλά εμείς ακόμα υπάρχουμε και κανείς δεν μπορεί να μας στερήσει τη ξιφολόγχη των λέξεων

Αλλά πάντα
υπάρχει το αύριο
που γεννά νέες προσδοκίες
νέα αινίγματα
νέα θαύματα

Σήμερα θ’ αρκεστούμε
στη σιωπή


Μ.Ρ
Οι υποτελείς μέρες
σπαταλώνται άνετα
στην αυτοτελή μας δυστυχία
καθώς τρέφονται
τα γύφτικα ερπετά
απ'την αυτάρκεια
του πόνου μας


Μ.Ρ.

Alex Papadiamantis

Blog Archive