Δαιμόνων Μαζώματα Θεών Σκορπίσματα

Η κουκουβάγια έκλαιγε στα σύρματα της μοναξιάς και έστελνε σήματα SOS αλλά κλειδωμένο χώμα φιλούσαν και πάλι προς σε κείνη επέστρεφαν. Ο δαίμονας που στον ώμο της καθόταν έπαιρνε το ριμπάουντ και σκοράριζε στα ανοιχτά παντζούρια της αθλιότητάς μου. Ό,τι προλάβαινα να μαζέψω το σφράγιζα ανάμεσα στα πόδια μου, κανείς δεν ξέρει πότε θα σου χρειαστεί ένα ολοκαίνουριο όπλο σε αυτόν τον κόσμο που πάντα περιμένει, στα τέσσερα άκρα πεσμένος, να σκοντάψεις πάνω του. Και εγώ για να τον ξεγελώ, νεκρό φύλλο έμπαινα στις στάσιμες λίμνες του αλλά πάντα προδιδόμουν. Κόκκινο όνειρο έβγαινα στην απέναντη όχθη. Μουσκεμένες οι διαθήκες γίνονταν άμμος στα στεγνά χέρια μου και η άμμος φύτρωνε θύελλες. Έσπερνε καταιγίδες και θέριζε κεραυνούς. Απεγνωσμένα κρατιόμουν από της νύχτας τα γερασμένα μαστάρια με κερί στ’ αυτιά για να μην ακούω τις σάλπιγγες πολέμου που ερχόταν από μακριά. Εκεί στις ματωμένες αρένες που η μοίρα γυμνόστηθη περπατά με τον διάβολο στα αιμόφυρτα λαγόνια της καρφωμένο. Αλλά θα μπορούσα τα πρωινά να φορώ ενα μαύρο τσεμπέρι στο κεφάλι και να βγαίνω βόλτα στους δρόμους παρέα με κείνο το πουλί που ξέμεινε απο νεκρούς και κούρνιασε κάτω απο την ιδρωμένη μασχάλη μου.

- σας ακούω που αναρωτιέστε πως είναι δυνατό κάποιος
να χάνει τους νεκρούς του αλλά δεν είμαι η αρμόδια να σας απαντήσω ,
εγώ τους έφαγα σιγά – σιγά και τώρα εντός μου χορτασμένοι αναπαύονται,
θα πρέπει λοιπόν να απευθυνθείτε στο πλησιέστερο δημαρχείο πεθαμένων αφού πρώτα
ξεχορταριάσετε τα μάτια σας -

‘Οχι για να καλύψω τη τρέλα ,που σαφώς μου τη μετέδωσε
το αναθεματισμένο πουλί και δεν δικαιολογούμαι τώρα για την ασθένεια των πτηνών παρά μόνο για τη δική μου, αλλά για να μπορώ να αγγίξω το κούτελο
χωρίς να το λερώσω με τις σκέψεις που φτύνουν ασύστολα τα δάχτυλα ,
και καθώς θα περπατούσα στην λεωφόρο των ζωντανών
θα κρυβα την ανάσα τους κάτω από το μαύρο τσεμπέρι και θ’ άφηνα την κουκουβάγια μου να τιτιβίζει σαν αηδόνι χαρούμενο για την συγκομιδή.

Με τις διαθήκες μου ανέπαφες, ανέγγιχτες από το αίμα που θα κυλούσε από τον ετοιμοθάνατο διάβολο στην καμπούρα της κουκουβάγιας, ξένοιαστη θα γελούσα.
Χωρίς ντροπή για την ζωντανή γυναίκα που θα κατρακυλούσε από τα μάτια μου, θα έσκιζα στα δύο την κοιλιά μου και στους μακάριους θεούς όλους τους νεκρούς θα σκόρπιζα.


Μαρία Ρ.