Ξέρεις πόσες δικαιολογίες πρόσφερα στην αλήθεια;
μου είπε καθώς περιμέναμε το ασανσέρ να έρθει.
Τον κοίταξα παραξενεμένη.
Ετούτη η πόλη θρέφει περισσότερα δολώματα απ όσα της πέφτουν στο μερτικό της, σκέφτηκα. Και όταν έχει τα μπουρίνια της, τους ξεφασκιώνει από το λεπιδωτό κορμί της. Ευγενική προσφορά στον γανωτζή με τα μαύρα μάτια και τα χρυσά δόντια. Μια θεωρία αλλά κοίτα, Κύριε, πως πληθαίνουν τα αποτελέσματά της.
Δεν μένει ποτέ από πάνες ακράτειας της σαπίλας.
Καταπίνει φωτιά και ξερνάει στάχτες.
- Κάποτε είχα ένα σκυλί. Πιστός φύλακας. Έθαβε στην αυλή όλα τα κόκκαλα για να τα βρει όταν θα τον θέριζε η πείνα. Ποτέ δεν λάθεψε. Μέχρι που έπαθε καταρράκτη και τον εγκαταλείψαμε σε μια γωνία της Σόλωνος. Μέσα σ’ ένα χάρτινο κουτί. Υποθέτω πως θα τον δουν κάποια στιγμή την επόμενη χιλιετία. Όταν θα έχει ξεπλύνει η βροχή την ανθρώπινη μυρουδιά του. Προς το παρόν οι περαστικοί κάνουν μπροστά του τσουλήθρα στα οπίσθιά τους κρατώντας άδειο πιστόλι στον κρόταφο της αναμονής του.
Εκατομμύρια, συνέχισε παίζοντας νευρικά με τα κρόσσια των αναθεωρήσεων.
"Αλλά αυτή ακλόνητη, αμετακίνητη, βαρετή γριά ξετριχιάζει τις προφάσεις μου από τα μαύρα ρούχα της με τέτοια ευκολία που ακόμα και η πραγματικότητα σκιάζεται μη τυχόν μια μέρα μείνει μόνη της χωρίς κανέναν γύρω της να την διαπραγματεύεται. Και θα σου πω κάτι. Μεταξύ των ρητών ελπίδων μου, αυτή η καταραμένη βρίσκει τον τρόπο να χώνει το άρρητο, αγύριστο κεφάλι της. Και σε ποιόν χώρο απ' όλους εγώ θα μπορέσω να λύσω το πρόβλημα όταν δεν επιτρέπονται οι πράξεις με απροσδιόριστους χρεώστες;
Σε ποιόν όροφο πάτε;" με ρώτησε μόλις το βλέμμα έγινε ξανά σταθερό.
Αποφεύγω να μπαίνω στο ασανσέρ με αποδεχόμενους στερητική αλήθεια, είπα και γύρισα την πλάτη στο καταπτοημένο, άσφαιρο θεώρημα.
Ίσως έρθει μια μέρα που θα έχουμε βαρεθεί να γαμιόμαστε ανάμεσα στους ευνούχους ταχυδακτυλουργούς και τους πλανόδιους νεκρούς. Και ίσως, ίσως τότε το θεώρημα να χάσει την ισχύ που ποτέ δεν μπόρεσε ν’ αποδείξει.
Μαρία Ροδοπούλου
Υ.Γ
Το κείμενο ξεκίνησε ως έμπνευση από συζήτηση με μια αγαπημένη μου εκκολαπτόμενη μαθηματικό και ολοκληρώθηκε από μια βροχερή βραδιά ανάμεσα σε φίλους στα άθλια σοκάκια της Αθήνας. Όπου άνθρωποι μένουν μέσα σε χάρτινες κούτες δίπλα από τα κατάμεστα μαγειρεία. Εκεί που χορταίνουμε τα στομάχια μας, εκεί και τα αδειάζουμε.
Στην Φανή, στην Δέσποινα, στον Ματ
6 σχόλια:
Ουτε ενα χερι δεν εμεινε για να βοηθησει το ξαφνικό ανοιγμα του στοματος του πεζοδρομίου λες και ρευτικε τα τακουνια που καταπιναν τις αρμολογημενες καλιτεχνικές βιβλιοδεσίες . Μεσα απο το τζαμι χορεψαν τα ποτηρια στον μεθυσμενο αερα διασταυρονοντας την εξωτερικη ολίσθηση με την ματιά της μπαργουμαν
"Ειναι φανερό -ειπε-πως δεν ταιζονται αρκετα τα σκουπιδια και για αυτο ξαπλώνουν διπλα στους ανθρώπους , αν με αφήσεις εδω δεν θα διαφερω καθόλου απο ενα νεκρό χερι και ουτε θα με αναζητήσει καμιά δεηση"
Δυστυχώς , δεν θυμαμαι τι απάντησε ο τοίχος καθώς ξεδιψούσαν τα χάρτινα σεντόνια , εχω αυτο το αθλιο κενό ανάμεσα στα πόδια που διαρκώς δακρύζει στις παραστατικές αντανακλάσεις της ασφάλτου , βλέπεις τα δεδουλευμενα αρκούσαν μονο για την κινητη ιδιοκτησία . Παλιότερα στο προαυλιο μιας εκκλησίας έθαβα κεριά τώρα προσφέρω υπηρεσία θερμότητας στις μοναχικές γωνίες κατω απο λεηλατημένα συνθήματα...
Καλημερα σας...ανθρωπινες υπαρξεις μεσα σε κουτες...ανθρωποι σκιες στοιχειωνουν τις ηδη στοιχειωμενες ενοχες μας..Ποσο ευτελης...μα και ποσο αναλωσιμες εχουν καταντησει οι ζωες μας σημερα...ας παλεψουμε τουλαχιστον για οτι μας εχει απομεινει την ανθρωπινη αξιοπρεπεια μας.Να εχετε ενα ομορφο Σαββατοκυριακο.Ευχαριστω για την φιλοξενεια σας εδω.
οι παχυλές αμοιβές ανήκουν στους υψηλούς ορόφους της διατροφικής αλυσίδας. Εμείς απλώς νομάδες σουρεαλιστικής κατάντιας. Το ένα μάτι μας υγρό αλλά στεγνό το άλλο την ελεημοσύνη τους 'πομένει
ματ u have been there
Και αυτό είναι το το συμπέρασμα. Πως είμαστε αναλώσιμα είδη. Και πως αποφεύγεις την εξέγερση των ανταλλακτικών? δίνοντας τους να κουβαλούν ολόκληρο το όχημα της ενοχής.
Νόστος ... σ ευχαριστώ για τον σχολιασμό.
Θεωρηματα για οσκαρ και Παζολινι
και μετα ασβεστης, κατι σε ασπρο δηλαδη
λευκαινει δεν ξεθωριαζει
στο επομενο κλικ όλα τα χρωματα
αλλα όχι το ουρανιο τοξο.
Μιας αλλης τριγωνομετριας οι εν δυναμει εραστες.
Δασποινα
Τίποτα δεν καταργεί καλύτερα
από αυτό που καταργεί καταρχήν
τον εαυτό του. Ακόμα να φανεί
το ουράνιο τόξο στην αττική γη.
θαρρώ πως του έχουν δώσει άδεια επ αορίστου. λες να φταίνε οι εραστές ή ασβεστωμένη στέγη της αριθμητικής τους?
Καλησπέρα Δέσποινα
Δημοσίευση σχολίου