Ακτήμονας

Εκείνη που ποτέ δεν σ’ είχε ανάγκη

Το μεγάλο βουητό του κόσμου
δεν σ αφήνει να χαϊδέψεις τρυφερά
τα μαύρα χείλη
Έκπτωση στην ροή του αίματος
Σκυμμένοι καθρέφτες
Κυρτές ώρες
Μόνο καμιά φορά ξεχνιέσαι
στους βραδινούς ήχους
Ακούς τα λησμονημένα
Διαπραγματεύεσαι στις πύλες του ανέμου
Αποκοιμιέσαι
με πεσμένα φύλλα στα μάτια σου
Γέρασαν τα πουλιά
Ακόμα ένα πηγάδι στο διάβα σου
Τσιμεντένια γόνατα
Ευκίνητο το χώμα
Χρονόμετρο ο ορίζοντας
Σε ποια θύελλα, τώρα, θα σε χάσω;
Σε ποιο νερό θα σε ξαναβρώ;
Τι κρίμα που σου ανήκει πια η γη
Αποσύρονται οι πλανόδιοι
των άχρηστων αντικειμένων


καταποντισμένη ακτήμων έλλειψη


Μαρία Ροδοπούλου