Χριστόφορος Ορίζοντας

Και τι δεν θα ‘δινα για μια μπουκιά
Χριστόφορου Ορίζοντα

Κουρελιασμένα μισοφόρια
βυθισμένων ΑΝ θρώπων
Ζύγια λειψά
χαμηλωμένων προσώπων
σε συρματοπλεγμένο ουρανό
Τα θαλάσσια μάτια μου
αποξηραμένες αλυκές
Μελαψές μασχάλες
πληγωμένες
ιδρώνουν τους στεναγμούς
Κουράστηκε το γέλιο
Tο απόμακρο σύρσιμο των λυγμών που παραδώσαμε
Μπουλούκια πεθαμένων κυλούν χαρούμενοι στους δρόμους
την μαρμάρινη ρόδα τους
Τίποτα δεν συμβαίνει όταν αρνείσαι να το παραδεχτείς
λένε τραγουδιστά
Χαράζουν τ όνομά τους με πένα στεγνή
στην αγένεια των καιρών
Σκύψε σιμά μου να σου μιλήσω για την αναλώσιμη ποίηση
Κουρελιασμένα μισοφόρια
πνιγμένης ΓΗναίκας
μελανιασμένες ανάσες τυπώνουν
Ως συνήθως τα ρολόγια χτυπάνε μόνο τριάντα φορές
μετά για πάντα σιωπούν
Η άλλη πλευρά του παραδείσου
αντιπαροχή επταώροφων πτυελοδοχείων
αποφόρια βάλτων που δεν χρειάζονται πια αιτίες
Ποτάμια στα χέρια μου κοιμούνται
Λάκκοι ρηχοί ξαγρυπνούν
Και όλα πια διανυκτερεύουν σε ζωοφάγα παλάτια

«Εδώ βάζουμε ενέχυρο τα πόδια
για να κρατάμε ζωντανά τα νύχια» μου γράφει η φίλη μου
«Εμείς τρώμε την ψυχή μας με στόμα ανοικτό
αλλά οι υπόλοιποι κάνουν πως δεν βλέπουν.
Προσπαθήσαμε να σβήσουμε την νύχτα
και μας ξέφυγε η μέρα» της απαντώ

Και τι δεν θα ‘δινα
για μια γουλιά
Μυρτιδιώτισσας Πηγής
να ξεφύγω λίγο
από την αναίδεια της γκρίζας εποχής


Μαρία Ροδοπούλου