ζητώ συγνώμη αλλά έχω πάθει αφλογιστία ποιητικής έμπνευσης
λόγω έλλειψης καυσίμων των ονείρων ~ έστω και των εφιαλτικών
Ήταν καθισμένη ανάμεσα σε χιλιάδες ανάπηρες καμπάνες – εκ γενετής οι άμοιρες χωρίς γλώσσα παρόλη την μεγαλοπρεπή ηχώ τους - στα σκαλιά που δεν οδηγούν πουθενά - και αυτό είναι το σημείο που επιτρέπει στους περαστικούς να χρησιμοποιούν τους άχρηστους κατ τ άλλα δακρυγόνους αδένες - όταν για πρώτη φορά την αντάμωσα – γιατί όσους συναντώ αποφεύγουν την όρθια άποψη είναι μια άλλη επίσης βαρυπενθούσα γνώμη της ύπαρξης και η εξήγηση της είναι απλά επικίνδυνη για όλους μας – Εξέταζε ένα – ένα τα κουδούνια που ήταν δεμένα στον αριστερό της αστράγαλο. «Προσπαθώ να λύσω τους ρουφιάνους της κίνησης. Όταν βγαίνεις από την μήτρα του υποταγμένου μίσους, η ψύχραιμη μητριά σου τυφλή αλλά με εκατομμύρια τρύπες στο σώμα που της επιτρέπουν ν ακούει ακόμα και εκείνα που δεν έχουν ήχο, σε καθιστά υπεύθυνο της ατομικής υπόκλισης ή της επιλεγόμενης κατ οίκον κλινήρους ευαισθησίας. Σου δίνει 11 μάτια και μια καταργημένη σημαία. Γνωρίζει πως η όραση διασπάται από τις υποκειμενικές εικόνες των πολλών και το ψωριασμένο σύμβολο το κρατάς όταν το όξινο χώμα σου καίει τα γόνατα. Τότε είναι που αρχίζουν από μόνα τους τα κουδούνια το προειδοποιητικό χτύπημα. Φορά τα φθαρμένα γάντια στις μπότες της και έρχεται τρέχοντας ως στοργική μάνα. Βάζει γύψο στις αγουροξυπνημένες κινήσεις σου και στέλνει για ύπνο το πατάκι που σηκώνει πάνω του περισσότερη απλυσιά της σαρανταποδαρούσας σωτηρίας σου απ όση αντέχει. Εσύ γλείφεις με περίσσια προσοχή το ιώδιο που σου χορηγούν για την πληγιασμένη αφωνία και συνεχίζεις να πλέεις στα πελάγη του Ιανού δήμιου σου.» Δίπλα της τα σκουπίδια κουνούσαν καταφατικά το μαύρο κεφάλι τους ενώ το τρωκτικό πού έτρωγε σιγά-σιγά την φωνή τους έκλαιγε με αναφιλητά. Το μόνο που άκουσαν οι παράλυτες καμπάνες που συγκατοικούσαν το αδιέξοδό της ήταν οι λυγμοί του τρωκτικού απεσταλμένου της μητριάς. Ξέρετε εκείνης της γοργόνας που δεν είναι κόρη μήτε καν μπάσταρδο οποιουδήποτε μύθου ή προσαρμοσμένης έστω στο ψωριασμένο πατάκι εναλλακτικής πραγματικότητας. Η υποβολέας συνενοχής, κατάφασης που παρελαύνει μαζί με τους συνωμότες την ώρα που εσύ μεταμφιέζεις την ανίατη γονυκλισία σε απλό ιό παράβλεψης.
Το σημαντικό είναι να μην χάσουμε τα ένσημα της άλαλης θητείας μας.
Μαρία Ροδοπούλου
