Μασκαράτα

 Δεν αφηγούμαι ποτέ
την έκβαση μιας απόπειρας
Θα ήταν σαν να παραδεχόμουν
ότι έψαχνα το τέρμα
σ’  ένα αχυρώνα γεμάτο αφετηρίες
Οι άλλοι θα με κοιτούσαν περίεργα
και ο οίκτος στα φρύδια τους
- εκεί σέρνεται ύπουλος -
θα έβρισκε στο δόξα πατρί
την προσποίησή μου
Και κάπως έτσι
μασκαρεύομαι νερό
ίσα-ίσα να κυλάω ανώδυνα
στα επώδυνα χωρίς αποτέλεσμα ταξίδια
«ίχνος χώμα μέσα της»
 ακούω τα λούκια να ψιθυρίζουν
ελαφρώς απογοητευμένα
αλλά ποτίζω με εγκαρτέρηση
την σπουδαιότητα
της ματαιοδοξίας τους
Περιμένω υπομονετικά
να θολώσουν
τα σημαντικά και τ’ ασήμαντα
Εξάλλου όταν βραδιάζει
όλα το ίδιο μοιάζουν
Μόλις η κίνηση γυρίσει αλλού το βλέμμα
 θα γυμνωθώ των άχρηστων υδάτων
                     
                 άραγε τι κυλάει πιο γρήγορα;
                         οι σκέψεις ή ένας ορμητικός ποταμός;

Είμαι  εύπλαστος πηλός
στα εξαίσια χέρια του τέλους 

                              αλλά θα προσπαθήσω μια υπόσχεση
                                         να κρατήσω
 κάποτε                                                                 
θα σε κεράσω ένα παραμύθι
               καμωμένο χωρίς δράκους κάστρα
                           χωρίς πριγκίπισσες
                                   και βατράχους
                                        που ξέμειναν στην αναμονή

                          ένα παραμύθι
                                      χωρίς επίλογο

Μαρία Ροδοπούλου