Σαν μία μικρή μαντεμένια στόφα

Ἀλλὰ

ὑπάρχουν πράγματα ποὺ ἀγνοοῦμε ἢ μᾶς ἀγνοοῦν 

Ἀφοῦ διαμαρτύρεσαι θὰ σοὺ πῶ

Βλέπω πίσω ἀπὸ τὶς σκιὲς

Πίσω ἀπὸ τὸ δωμάτιο ποὺ ἔχει πιάσει ρίζες

Τὸ σῶμα μου μία ὄμορφη κυψέλη

Τὰ χέρια ποὺ κλείνουν τὰ μάτια αἱμορραγοῦν πιθανότητες

Οἱ ἄνθρωποι εἶναι σὰ μικρὲς καμινάδες

Κάποιοι μεγαλώνουν καὶ γίνονται φουγάρα πλοίων

Ἐνοικιάζουν τὸν πνιγμό τους στὸ πρῶτο τυχαῖο ναυάγιο

Ὁ Τιτανικὸς σὲ ἐπαναλήψεις

ἢ ἂν προτιμᾶς ἡ κοκκινοσκουφίτσα

ποῦ αἰῶνες τώρα παγιδεύει τὸν λύκο

μὲς στὴν κατακόκκινη πείνα της  

Κάποιοι

σὰν ἐμένα

δὲν μεγαλώνουν

Γίνονται χαριτωμένες μαντεμένιες στόφες

Καίγονται

καίγονται

καίγονται

κι ὅμως σχεδὸν ἀλώβητες σκουριάζουν

Εἶναι τὸ νερὸ

σὲ κεῖνες τὶς μικρὲς ἐλάχιστες κυψέλες τους κρυμμένο

Σοὺ τὸ εἶπα

Βλέπω πίσω ἀπὸ τὶς σκιὲς

Πίσω ἀπὸ τὶς ἱστορίες ποὺ ἀφήνουν τὸ ἀποτύπωμά τους

ὅπως τὸ φίδι ἀφήνει τὸ ἴχνος του στὸ φρέσκο γρασίδι

Πίσω ἀπὸ τὶς ἱστορίες ποὺ ἀφήνουν τὸ σημάδι τους

σὰν τὴν ἀνεξίτηλη ρωγμὴ τοῦ ἔρωτα στὸ πρόσωπό μου

Εἶναι δῶρο! 

Stuff like that, ὅπως λέει καὶ ἡ Helen ἀπὸ τὸ Salem
 

Ξέρεις ἐκεῖ ποὺ κάποτε

καίγανε

καίγανε

καίγανε

μικρὲς ὄμορφες ἀθάνατες στόφες


Μαρία Ροδοπούλου

από το βιβλίο "Είμαι Πολλές" εκδόσεις Ιδεόγραμμα.

Ανώφελες δωροδοκίες

Οι αλλοτινοί μη αμαρτάνοντες με τα άσπιλα δάχτυλα
που δίσταζαν τις τραχιές κορφές των οροσειρών μου
να ψηλαφίσουν, συγκλονισμένοι με τα χέρια δεμένα στους χρησμούς στέκονται στους πρόποδες της ‘ισημερινής’ στεριάς καθώς κατεβαίνω από τους άπιαστους ουρανούς με το αριστερό χέρι πλειοδοτημένο σε έναν τυχάρπαστο μικρούλι θεό που έχει κουρνιάσει κάτω από την μασχάλη και ψιθυρίζει αμαρτίες στην γερασμένη αορτή. Tο δεξί χέρι κομμένο από τον αγκώνα και κάτω καγχάζει τις περιορισμένες κινήσεις των θεατών και της ξεμυαλισμένης κεντρικής φλέβας. Η επίπεδη γη είναι οφθαλμαπάτη που δίνουν απλόχερα τα βουνά. Αλλά τι σημασία έχουν οι 'γυμναστικές' επιδείξεις του ύψους;
Όλα αυτά συνέβησαν μια συνηθισμένη μέρα σ' ένα συνηθισμένο γυναικείο κορμί. Θα μπορούσε να είναι κάτι το εξαιρετικό αν οι θεατές είχαν τουλάχιστον όλα τα δάχτυλα τους στην σωστή θέση και αριθμημένα.

Πώς να ορίσεις επανάσταση με λειψά όπλα;
Ακόμα και όταν έχω δωροδοκήσει τον πρώτο θεϊκό θαυμαστή μου να ενορχηστρώσει θεαματική κατάβαση κάτι σημαντικό λείπει από την φαντασίωση του ποθητού σεναρίου. 

Υ.Γ.

Πόσο αίμα πρέπει να σπαταληθεί στους πετρόμυλους της πραγματικότητας για να πάρεις χαμπάρι
την ουτοπία;

Μαρία Ροδοπούλου

Adagio Last Act

Θα γλιστράς μακριά μου
και θα σκορπίζομαι
χωρίς προσομοιώσεις αυτή την φορά
θα φεύγεις
αφήνοντας ένα adagio αεράκι
αιωρούμενο πάνω στην νύχτα της μνήμης

Δεν κρυώνω από το τέλος
αλλά ριγώ στην σκέψη
πως κάποτε η ανάμνηση
θα διαβεί οριστικά
το κατώφλι της λήθης





από το βιβλίο "Εμπόδια Φτερά"
Μελοποιημένο από τον συνθέτη Alex Papadiamantis.
Τραγούδι Σύλβια Ευθυμίου

Να θυμάσαι

Να θυμάσαι να κοιτάς την απογυμνωμένη γυναίκα
με τα γερασμένα φώτα που τρεμοφέγγουν
μες από τα ερείπια των μαντείων της
Τις μαριονέτες που έχουν στήσει
grant entries στον θάνατο
με τις σκουριασμένες αρθρώσεις της
και τους μικροπωλητές που ξεπουλάνε όσο – όσο
όσα μέλη της ακόμα μπορούν να φαγωθούν

Να μην ξεχνάς όση ώρα κλείνεις την μύτη και το στόμα
για να μην σε παίρνει η μπόχα του τεράστιου παζαριού
να κοιτάς την γυναίκα που συντρίβεται
ανάμεσα στους αλλεπάληλους εφιάλτες

αλλά να καταπίνεις το βογκητό 

Αφού δεν μπόρεσες για κείνη να μιλήσεις
απλά σώπαινε και κοίταζέ την
καθώς πεθαίνετε μαζί
εκείνη απλήρωτη σαπισμένη πουτάνα

Και εσύ εικονικό πιστολάκι
φτιαγμένο μόνο γι αναίμακτες διαδηλώσεις

ούτε την χαρά της σκανδάλης δεν σου έδωσαν
όταν ξεφύτρωνες από την μήτρα της
το πολύ-πολύ μεθαύριο να σου κάνουν
ένα εορταστικό μνημόσυνο
όσο θα πίνουν όλοι εις υγείαν της αφλογιστίας σου


Μαρία Ροδοπούλου

Περιττές επεξηγήσεις

Ἔτσι ὑπάρχουν οἱ πολιτεῖες χωρὶς νόημα
σὰν τὸ μοναδικὸ τραγούδι ποὺ ἔμαθε
ἕνα κωφάλαλο παιδὶ
Ἀφοῦ ὅμως ἐπιμένεις θὰ σοὺ πῶ
Εἶναι ποὺ στέγνωσε στὰ περβάζια ὁ καιρὸς
Πεσμένες γέφυρες τὰ μάτια
πρόσωπο δὲν ἀνταμώνουν
Δάκτυλα ἑτοιμόρροπα οὔτε στόμα δὲν ἀγγίζουν
Ἀκατοίκητα τὰ κορμιὰ λησμόνησαν τὴν ἀνάγνωση
Τὰ ‘κᾶνε μούσκεμα ἡ ἀγάπη
κι ἀποχώρησε μὲ σκυμμένο τὸ κεφάλι

Ἔτσι ὑπάρχουν οἱ πολιτεῖες χωρὶς σπαθιὰ
σὰν ποδήλατο ποὺ τοῦ ἔκλεψαν τὶς ρόδες
Τί νὰ τὸ κάνεις τὸ τιμόνι ἐὰν ἡ ταχύτητα σ ἀφήσει
Ἀφοῦ ὅμως ἐπιμένεις θὰ σοὺ πῶ
Εἶναι ποὺ μαχαιρώθηκαν πισώπλατα οἱ ἐλπίδες
Κι ὁ χρόνος μόνο κρίματα βελονιάζει
Ἔγινε ὁ σπαραγμὸς νωθρὸς
Ἀνήμπορος φύλακας εὐνουχισμένων ἡμερῶν
Θρύψαλα ἡ καρδιὰ μὲ ψίχουλα ταΐζει τὴν μονοτονία
Σὲ ἀντίστροφη μέτρηση τὰ ὄνειρα
Ὁ θάνατος δημοφιλὲς γαϊτανάκι
κι ἡ μήτρα μας δημοσία δαπάνη γεννᾶ νεκροὺς

Ἀφοῦ ἐπίμονα, φίλε μου, ρωτᾶς θὰ σοὺ πῶ

σὰν τὰ ναυάγια ποὺ ξεκουράζονται ἀμέριμνα
στὸ ὑπογεγραμμένο ἀναπόφευκτο
ἔτσι ὑπάρχουν οἱ ἄνθρωποι χωρὶς Ἀνθρώπους


Μαρία Ροδοπούλου

από το βιβλίο "Είμαι Πολλές"

Υ.Γ.

Ξέρω πως συγκλονίζεσαι ανάμεσα στους φρεσκοσκαμμένους λάκους.
Ξέχασες όμως να διώξεις το χώμα από τα χέρια σου
πριν τρυφερά κι ανήμπορα δακρύσεις

Λήθαργος

Υπάκουοι στο εμβατήριο αμετάπειστης υποστολής
με κόκκινα μάτια και λευκά χείλη
σκυμμένοι στα πέτρινα λουλούδια
σκορπάμε τον τελευταίο πειρασμό
σε ατελέσφορη ανατολή

Ποια μνήμη θα γλυτώσει
 να βαδίζει ανάμεσα στα μνήματα
των λησμονημένων;

Ποιος θα αναζητά τις ναυαγισμένες πόρνες της ελπίδας;

Χειρότεροι κι από τους παγωμένους

εμείς που κείμεθα γκρίζοι
με την γλώσσα παγιδευμένη στην βαβυλώνεια πλησμονή

Καταδυναστευμένοι

καταδικασμένοι
στο ανάγνωσμα χθεσινού λήθαργου


Μαρία Ροδοπούλου