Περιττές επεξηγήσεις

Ἔτσι ὑπάρχουν οἱ πολιτεῖες χωρὶς νόημα
σὰν τὸ μοναδικὸ τραγούδι ποὺ ἔμαθε
ἕνα κωφάλαλο παιδὶ
Ἀφοῦ ὅμως ἐπιμένεις θὰ σοὺ πῶ
Εἶναι ποὺ στέγνωσε στὰ περβάζια ὁ καιρὸς
Πεσμένες γέφυρες τὰ μάτια
πρόσωπο δὲν ἀνταμώνουν
Δάκτυλα ἑτοιμόρροπα οὔτε στόμα δὲν ἀγγίζουν
Ἀκατοίκητα τὰ κορμιὰ λησμόνησαν τὴν ἀνάγνωση
Τὰ ‘κᾶνε μούσκεμα ἡ ἀγάπη
κι ἀποχώρησε μὲ σκυμμένο τὸ κεφάλι

Ἔτσι ὑπάρχουν οἱ πολιτεῖες χωρὶς σπαθιὰ
σὰν ποδήλατο ποὺ τοῦ ἔκλεψαν τὶς ρόδες
Τί νὰ τὸ κάνεις τὸ τιμόνι ἐὰν ἡ ταχύτητα σ ἀφήσει
Ἀφοῦ ὅμως ἐπιμένεις θὰ σοὺ πῶ
Εἶναι ποὺ μαχαιρώθηκαν πισώπλατα οἱ ἐλπίδες
Κι ὁ χρόνος μόνο κρίματα βελονιάζει
Ἔγινε ὁ σπαραγμὸς νωθρὸς
Ἀνήμπορος φύλακας εὐνουχισμένων ἡμερῶν
Θρύψαλα ἡ καρδιὰ μὲ ψίχουλα ταΐζει τὴν μονοτονία
Σὲ ἀντίστροφη μέτρηση τὰ ὄνειρα
Ὁ θάνατος δημοφιλὲς γαϊτανάκι
κι ἡ μήτρα μας δημοσία δαπάνη γεννᾶ νεκροὺς

Ἀφοῦ ἐπίμονα, φίλε μου, ρωτᾶς θὰ σοὺ πῶ

σὰν τὰ ναυάγια ποὺ ξεκουράζονται ἀμέριμνα
στὸ ὑπογεγραμμένο ἀναπόφευκτο
ἔτσι ὑπάρχουν οἱ ἄνθρωποι χωρὶς Ἀνθρώπους


Μαρία Ροδοπούλου

από το βιβλίο "Είμαι Πολλές"

Υ.Γ.

Ξέρω πως συγκλονίζεσαι ανάμεσα στους φρεσκοσκαμμένους λάκους.
Ξέχασες όμως να διώξεις το χώμα από τα χέρια σου
πριν τρυφερά κι ανήμπορα δακρύσεις