Ανώφελες δωροδοκίες

Οι αλλοτινοί μη αμαρτάνοντες με τα άσπιλα δάχτυλα
που δίσταζαν τις τραχιές κορφές των οροσειρών μου
να ψηλαφίσουν, συγκλονισμένοι με τα χέρια δεμένα στους χρησμούς στέκονται στους πρόποδες της ‘ισημερινής’ στεριάς καθώς κατεβαίνω από τους άπιαστους ουρανούς με το αριστερό χέρι πλειοδοτημένο σε έναν τυχάρπαστο μικρούλι θεό που έχει κουρνιάσει κάτω από την μασχάλη και ψιθυρίζει αμαρτίες στην γερασμένη αορτή. Tο δεξί χέρι κομμένο από τον αγκώνα και κάτω καγχάζει τις περιορισμένες κινήσεις των θεατών και της ξεμυαλισμένης κεντρικής φλέβας. Η επίπεδη γη είναι οφθαλμαπάτη που δίνουν απλόχερα τα βουνά. Αλλά τι σημασία έχουν οι 'γυμναστικές' επιδείξεις του ύψους;
Όλα αυτά συνέβησαν μια συνηθισμένη μέρα σ' ένα συνηθισμένο γυναικείο κορμί. Θα μπορούσε να είναι κάτι το εξαιρετικό αν οι θεατές είχαν τουλάχιστον όλα τα δάχτυλα τους στην σωστή θέση και αριθμημένα.

Πώς να ορίσεις επανάσταση με λειψά όπλα;
Ακόμα και όταν έχω δωροδοκήσει τον πρώτο θεϊκό θαυμαστή μου να ενορχηστρώσει θεαματική κατάβαση κάτι σημαντικό λείπει από την φαντασίωση του ποθητού σεναρίου. 

Υ.Γ.

Πόσο αίμα πρέπει να σπαταληθεί στους πετρόμυλους της πραγματικότητας για να πάρεις χαμπάρι
την ουτοπία;

Μαρία Ροδοπούλου