Χρόνου ανεπάρκεια

Το ζαρωμένο στόμα της πραγματικότητας

στα σφριγηλά στήθια της επιθυμίας

αναμφισβήτητο πλεονέκτημα του φόβου

που επικρατεί στην ανεπάρκεια του χρόνου
Λυγίζει το αφροδισιακό μου δικαίωμα
κάτω απ’το βάρος των μακροχρόνιων τροπαίων 
του χώματος που με σκεπάζει κάθε μέρα

Οι σελίδες που ξεφυλλίζουν την ζωή μου
γιομάτες λίπος απ' το άρμεγμα
της ευκαιριακής ευδαιμονίας
κι οι πατημασιές στην σκάλα
κάθε βράδυ  μ' απομνημονεύουν
μόνο και μόνο για να με εξιστορούν
με το πρώτο εκπορνευμένο της μέρας φως

Γέρασε το πένθος

κι εγώ  ακόμα αχόρταγη του σκότους
κρύβομαι στις διακριτικές
τρυφερές
άχρονες
πτυχές του





Μαρία Ροδοπούλου

Στάρα Κούρμπα

Μου πέφτει λίγο στενή στην προοπτική

η καψαλισμένη απόγνωση

Στάρα κούρμπα η απελπισία
κι ενώ η Τσάρλι κλαίει καθισμένη στο παγκάκι
κάτω από το λουλουδιασμένο γάβγισμα έξω από το Μπιλμπάο
εγώ κάνω κλικ στα νεκρά περιστέρια του Sao Paoulo

εγώ κι η υδρόγειος σφαίρα της εξορίας 
έχουμε συνάψει
διεστραμμένες
ερωτικές
σχέσεις

Με άφτρες στα μάτια και ένα γιγάντιο κριθαράκι στα χείλη
σκέφτομαι τις ώρες που δροσίζετε ανεκπλήρωτο λαρύγγι
στους καταψύκτες δημόσιας χρήσης
Και στις ψειριασμένες φαβέλες
μετρώ τις μυρμηγκιές που το πρόσωπο γεννά και ολοένα θεριεύει

Η υγρασία που επικρατεί στην σιωπή μου
ισούται με το άθροισμα της Sahara και της Antarctica
Αποτέλεσμα; Μηδέν

Τα χαμηλά δεμένα με χτυπάνε στις μασχάλες
και με στενεύει ο κορσές
του φροντιστηριακού εγχειριδίου εργολάβων
λιβανισμένης λύπης

στους πρόποδες των Γέτι της φαντασίας μου
εκεί όπου τα μικρούλικα τρολ στήνουν
μικρούλικα
άθλια αντίσκηνα
με τον αστράγαλο γεμάτο ιχώρ και λιβάνι


Μαρία Ροδοπούλου

Πειρασμός

Αλλά δεν ανυπομονώ
να γεμίσω τα καντήλια τους
με τα δάκρυα αναπόφευκτου επίλογου

Κι όταν έρθει η στιγμή
της άφεσης αμαρτιών
θα την χαρίσω σ’αυτούς
που την επιδιώκουν

Αφήνομαι μαύρη κηλίδα
στ' ασπρόρουχα
εξιλεωμένης δολοφονίας
Κάποτε οι εφιάλτες
θα ξυπνήσουν τον πειρασμό της προσευχής
στον δυσλεκτικό λόξυγκα της παραίτησης
Αχ εσύ τρυφερέ του αίματος πειρασμέ
πόσο ευλαβικά σέρνεσαι στην χθεσινή μου σάρκα
Θα καίω το λαδάκι σου εις ανάμνησιν
όσο θα σαπίζεις στα σαγόνια μιας εις μάτην αθωότητας


Μαρία Ροδοπούλου

Η αθλιότητα της ερημιάς

Αποκεφαλίζεται η μέρα στα μάτια
και οικειοθελώς
πέφτουν τα ματωμένα φύλλα
στις θλιβερές μου πόρτες
Γέμισε σκουλήκια η νύχτα
κι ένα δόλιο σαράκι

ροκανίζει τον ουρανό
καθώς βαδίζω

στα ίδια και πάλι ψειριασμένα αστέρια
με τα χέρια κρεμασμένα
στ’αποστεωμένα πλευρά της μοναξιάς
Η αθλιότητα της ερημιάς
που κλαίει ασύδοτα
στα ραγισμένα καλούπια του είναι
πόσο όμορφα ανθίζει
στην λασπουριά και στην σαπίλα
Κι εγώ στριμωγμένη
κάτω απ’ το πατάκι με την λέξη Welcome
βλαστημάω
τον φυλλοβόλο θεό
της περασμένης άνοιξης

Γέμισε ο παράδεισός του
φιλανθρωπικά τσιμπούρια


Μαρία Ροδοπούλου

Τ' άνθη της δυστυχίας

Πόσο όμορφα είν’ της δυστυχίας
τα μπουμπούκια
στης νύχτας τον υγραμένο μίσχο

Ακόμα κοιμούνται οι θεοί
αλλά ευτυχώς
ξαγρυπνούν οι νοσοκόμες

Παρόλα αυτά

ακόμα κι αν παραβλέψουμε το γεγονός
πως οι νεκροί δεν έχουν φίλους
κι ότι όλοι μας μαθαίνουμε το άδειο
απέξω κι ανακατωτά

μια ζωή ολάκερη
έγκλειστη στα δωμάτια
μια πληγής συγκεκριμένης

Πόσο καιρό θα αναβάλλομαι
στην ιστορία της ανάσας

Αγαπημένε μου;
φάντασμα οικείο του εαυτού μου
πόσο θα΄θελα να σ’ έχω αγαπήσει.



Μαρία Ροδοπούλου

Ίσως

Ποιές λεωφόρους διασχίζεις τώρα
και πού ράβεις τις αναμονές σου
σε ποια μάτια
σε ποια δάκρυα
κρύβεις
τους λασπωμένους ποδόγυρους
της οικτρής αποτυχίας;
Η μετριότητα της σκιάς
δεν καλύπτεται
από την εξασφαλισμένη οικειότητα
του συμβιβασμού
Το εκκωφαντικό χασμουρητό
της προσδοκίας
καθιστά αδύνατη την ευθυγράμμιση
με την πραγματικότητα

Αν σου γράψω όπως έχεις μάθει να διαβάζεις
άραγε
θα με ακούσεις
ή θα συνεχίσεις να περιπλανιέσαι
ανάμεσα

στα κιτάπια των βαρετών διαφημίσεων
που δεν ξέρουν καν τ' όνομά σου

Κάπου στην μέση
των αντιφάσεων
θα σε συναντήσω

χωρίς να χρειάζεται
να κομματιάζω
τον χώρο
σ' ένα χρόνο μηδέν

ίσως...

Μαρία Ροδοπούλου