Η αθλιότητα της ερημιάς

Αποκεφαλίζεται η μέρα στα μάτια
και οικειοθελώς
πέφτουν τα ματωμένα φύλλα
στις θλιβερές μου πόρτες
Γέμισε σκουλήκια η νύχτα
κι ένα δόλιο σαράκι

ροκανίζει τον ουρανό
καθώς βαδίζω

στα ίδια και πάλι ψειριασμένα αστέρια
με τα χέρια κρεμασμένα
στ’αποστεωμένα πλευρά της μοναξιάς
Η αθλιότητα της ερημιάς
που κλαίει ασύδοτα
στα ραγισμένα καλούπια του είναι
πόσο όμορφα ανθίζει
στην λασπουριά και στην σαπίλα
Κι εγώ στριμωγμένη
κάτω απ’ το πατάκι με την λέξη Welcome
βλαστημάω
τον φυλλοβόλο θεό
της περασμένης άνοιξης

Γέμισε ο παράδεισός του
φιλανθρωπικά τσιμπούρια


Μαρία Ροδοπούλου