Τ' άνθη της δυστυχίας

Πόσο όμορφα είν’ της δυστυχίας
τα μπουμπούκια
στης νύχτας τον υγραμένο μίσχο

Ακόμα κοιμούνται οι θεοί
αλλά ευτυχώς
ξαγρυπνούν οι νοσοκόμες

Παρόλα αυτά

ακόμα κι αν παραβλέψουμε το γεγονός
πως οι νεκροί δεν έχουν φίλους
κι ότι όλοι μας μαθαίνουμε το άδειο
απέξω κι ανακατωτά

μια ζωή ολάκερη
έγκλειστη στα δωμάτια
μια πληγής συγκεκριμένης

Πόσο καιρό θα αναβάλλομαι
στην ιστορία της ανάσας

Αγαπημένε μου;
φάντασμα οικείο του εαυτού μου
πόσο θα΄θελα να σ’ έχω αγαπήσει.



Μαρία Ροδοπούλου