Μια λανθασμένη παρομοίωση

                                                

Εγώ;

Απλώς
έζησα όλες μου τις ζωές μονομιάς
ενώ εσύ εκδίκηση αναζητούσες
για όλα τα απροσδόκητα των φαντασιώσεων

Μες από τις εξαντλημένες ώρες του ορίζοντα
άναυδη το βλέμμα
        στρέφω

      τάμα σε όσους με αγάπησαν
                αλλά δεν μπήκαν στον κόπο
                  να με ξεφυλλίσουν

μπορεί ακόμα να σκουντουφλώ
στα νεκρά χελιδόνια
        χθες αργά το βράδυ ξεψύχησαν
            στις φούχτες της σελήνης
        όσο εκείνο το μικρό κορίτσι
              μαδούσε τα νυχτολούλουδα
                «μ’ αγαπά δεν μ’ αγαπά»
και να βραδιάζω  στα έρημα βήματα
           ενός καμένου ονείρου

ίσως ποτέ να μην σε αγάπησα
          μικρή μου ξεφτισμένη φίλη
κι ας σε φίλησα κάποτε ερωτευμένη

με εκνευρίζει το "αλλά" των υποθέσεων
τι υποκριτικός σύνδεσμος προτάσεων

«σε αγαπάω αλλά…»

Εγώ;

απλώς
μια παρεξήγηση συστημικής θεραπείας
ή
ένα αδικοχαμένο  βαλς
στα πατήματα μεθυσμένου
άστεγου
τυφλού
κοριτσιού

ή

Μια λανθασμένη παρομοίωση…



Μαρία Ροδοπούλου