Άνισος Πόλεμος

Βρώμικα μπαλκόνια στις λέξεις
ακινητοποιημένες σκιές στα δάκτυλα
κίτρινη η ανάσα του αγέρα στα χείλη
Πνιγόμαστε στους διαμελισμένους κόλπους
γαλάζιας γυναίκας

Η γυναίκα με την μυρωδιά της θάλασσας
στα μάτια
με τα μικρά νησιά
στα ξέπλεκα πόδια της
σε εμφύλιο πόλεμο
με τα άρρωστα σανδάλια
Αρχάριος ιστός καυχιέται
για την άσημη κρατούμενή του
Σαστισμένοι θεοί
στον νου της τσακώνονται
ένα αρμυρό ενσταντανέ
μες στην νεκρή νύκτα
η ψυχή τρελό όχημα
σε σπασμένες πόλεις
σε πόλεις λαβύρινθους
σε πόλεις γεμάτες έλκη
Με αστυνομική προστασία
οδηγείται στην αγχόνη
Τόση αγάπη πως ξαφνικά βουβάθηκε;
Προχθές έκοψαν
την τελευταία ελιά
κανείς δεν μίλησε
κανείς δεν έκλαψε
ούτε ένας δεν θυμήθηκε

Κάποτε μια νάρκη
έσκασε στην αγκαλιά της
γέμισε ο κόσμος θάλασσα
η θάλασσα γέννησε αστέρια
τ αστέρια ουρανό
κι εκείνος έβαψε με γαλάζιο γέλιο
την κατάλευκη ποδιά της

Αλλά εκείνη σε αιώνια παλίρροια
παγιδευμένη
Η γυναίκα με την μυρωδιά της άνοιξης
στα μάτια
πολέμησε με λύσσα τον χειμώνα
απροετοίμαστη για την παγωμένη πολιορκία
Το αηδόνι
κατρακύλησε από τα στήθια της
στο κύμα 
Η γυναίκα
με την μυρωδιά της αγάπης στα μάτια
αφοπλισμένη από βήματα
ξέχασε να χορεύει
Κομματιασμένος πίνακας
παραδόθηκε
σε έναν άπειρο δεσμοφύλακα
στο μουσείο χαμένων ονείρων

Μαρία Ροδοπούλου