Dark Virtual Poetry

Ο θάνατος είναι η αιωνιότητα
κι ας πέφτουν οι στάλες
στα μάτια σου περίσσιες

Πρόσεξες τα δικά της μάτια;
Πεισμωμένα
πυρωμένα κάστανα
την πραγματικότητά σου απωθούν
Και είναι μόνο μια γυναίκα

Χίλιες κραυγές ανθρώπων
δεν αρκούν για ν' ακουστεί
ό,τι το πεζοδρόμιο ψελλίζει

Tο δάκρυ
που δεν χύθηκε - για σήμερα θυμήσου -
αυθόρμητα χωρίς την βία σου μολόγησε

Σκέφτηκα
θα κρατήσω την ανάσα μου
και όπου μας βγάλει

και ίσως ο θάνατος είναι αυτός, αγαπημένη

ο χρόνος που τον χρόνο μας γελάει
καθώς φθειρόμαστε στα χάρτινα των συζητήσεων
τραπεζομάντηλα

και εμείς
αλίμονο
με ή χωρίς αναπνοή
στα γόνατα πασχίζουμε να τον αλυσοδέσουμε


Μαρία Ρ.