Dark Virtual Poetry

Όλα άρχισαν σιγά - σιγά να αλλάζουν κατεύθυνση

Ίσως πέρασαν 5 χρόνια
10 χρόνια
15 χρόνια
20 χρόνια

ίσως από την αρχή ήταν στημένο το στοίχημα
αλλά ποτέ δεν ήμουν καλή στην αριθμητική πρόσθεση της αγωνίας
Μόνο στην γεωμετρική πρόοδο της απελπισίας

Όλα άρχισαν σταδιακά ν' αλλάζουν κατεύθυνση
πριν καν συμβεί οτιδήποτε

Όταν άκουσα τον λόξυγγα της ψυχής της
συνειδητοποίησα την ανεξέλεγκτη οργή
που χυνόταν από κάθε πόρο της ύπαρξης

εσύ είσαι μαστουρωμένη χτυπώντας ενέσεις αυτολύπησης
και εγώ είμαι νεκρή.

δεν διαφέρουμε και τόσο πολύ, κατέληξε μουρμουρίζοντας τρυφερά στον δείκτη που είχε απαράδεκτα μακρύνει από τα πολλά χρόνια εγκλεισμού στην κάποτε νέα πτέρυγα
διότι το παλιό ξενοδοχείο είχε πια τόσους ένοικους που τα πόδια τους έμπαιναν στο διπλανό διαμέρισμα. Και δεν ήταν αυτό που έκανε τους ένοικους να διαμαρτυρηθούν αλλά το να αφήνεις και τα μαλλιά σου να πέφτουν στο δικό τους κρανίο αυτό ήταν μη αποδεκτό.

Έχω θυμώσει
Είμαι θυμωμένη.
Είμαι πολύ θυμωμένη.

Πρώτα ήρθε η έξωση. Όσο και να φώναζα όσο και να χτυπιόμουν όλοι έκαναν πως δεν καταλάβαιναν και συνέχιζαν να χτενίζουν τα ασυνήθιστα μαλλιά μου και να λούζουν το ανιαρό σώμα μου.
Δεν είχα δώσει την συγκατάθεσή μου μέχρι που είδα το καταγγελτήριο χαρτί στην εξώπορτα κολλημένο. Τότε κατάλαβα πως με διώχνανε.

Πως να στο πω;
αθέλητη παρουσία είχα καταντήσει!

Φώναξα 3 αχθοφορείς για ένα ημερολόγιο, ένα συρτάρι όπου είχε χρόνια να αεριστεί και για ένα σημάδι φυλακτό στο πορτοφόλι μου.

Εγώ πήγα εθελόντρια οριζόντιου σχήματος στην ολοκαίνουργια πτέρυγα.
Μόνη. Μόνη μέχρι ο αστράγαλος να αιμορραγήσει γειτονικό αίμα.

Δεν θα μιλήσω
Δεν μιλώ
ίσαμε να περάσουν
5 χρόνια
10 χρόνια
20 χρόνια


Δεν είμαι πια αίμα
Δεν είμαι πια μορφή
Δεν είμαι

πια θυμωμένη είπα τόσο σιγανά που ο πατέρας έπρεπε να κολλήσει το αυτί του στην μαρμάρινη εσοχή της λογοκριμένης αλληλογραφίας για να με ακούσει

Τα μάτια δύο γυψολούλουδα. Σαν εκείνα που θα φορούσα στην πρώτη κοινωνία αν ποτέ είχα το δικαίωμα.
Δύο ανώνυμοι φτερωτοί χρυσογάλαζοι εραστές - ω δεν ξεχωρίζω πια φύλο μην με ρωτάς - πηγαινοέρχονται στα νεογέννητά μου με ζήλο.
Στην μύτη κατοικούν οι σμαραγδένιες φίλες μου τώρα πια μύγες. Δεν μπορώ ακόμα να αναλογιστώ το μέγεθος της παράνοιάς μου. Πως μπορούσα εχθρούς να τις έχω όταν ήταν πρωτεργάτες στο συνεργείο καθαρισμού μου;
Και το στόμα μου αχ ερωμένη μου ερωμένε μου πατέρα και μητέρα μου το στόμα μου ο πιο λαμπερός χώρος για Up scale party. Ολοι είναι προσκεκλημένοι. Κανείς δεν αφαιρείται. Κανείς δεν προστίθεται. Δεν υπάρχει λόγος. Ολοι παρόντες.
Και σου μιλώ χρόνια μετά να μην ανησυχείς
Δεν είμαι θυμωμένη

Σφύζω από ζωή, πατέρα.

Και ούτε καν σκέφτομαι εδώ κάτω στο ολοήμερο φαγοπότι πως είμαι πεθαμένη



Μαρία Ρ.